Een paar kilometer verder, boven Rainham, raakte we even van de GPS-track af en moest er rechtsomkeer gemaakt worden. Een 50 meter terug hadden we een klein fietspaadje gemist en we maakten voor het eerst kennis met het fenomeen "fietserspoortje". Om wat voor reden dan ook zetten de Engelsen graag gekke hekjes of poortjes voor de paden waar enkel fietsers en voetgangers gewenst zijn. Ik vermoed dat ze er vooral motors, quads en ruiters mee tegen willen houden, maar voor een fiets zoals de onze waren ze ook vaak een uitdaging. Onderaan zijn ze breed, dus voor de bagagetassen was het geen probleem, maar bovenaan lopen ze smaller toe en voor mijn breed en hoog stuur was dat telkens volledig stoppen en even maneuvreren voor we verder konden. 
Het pad was heel mooi, wel geen glad beton of asfalt, maar vlot rijdend hard zand met grind en kronkelend langs de kreken van de River Medway. Wel een niet-alledaags zicht: De kreken stonden droog en her en der verspreid lagen er boten in de modder, te wachten op hoog tij. Sommige boten lagen er zichtbaar al een hele tijd, als aangespoelde bruin verroeste potvissen.Bij een bankje stopten we even om van het uitzicht te genieten, mijn zweet wat af te kuisen, te drinken en een inspectie van de snoepjesdoos en Len vroeg of we naar de gestrande boten zouden kunnen wandelen. De modder zag er echter maar een pappotje uit, dus ik zei dat dat wel gevaarlijk kon zijn want dat het misschien wel drijfzand was. Ha ja, drijfzand is gevaarlijk, dat had hij bij de Mythbusters al eens gezien. Terwijl ik dus dacht dat de boodschap was begrepen, vroeg hij nog eens: "Mag ik dan eens naar die boot lopen?" Gezien hij al heel de rit stomme vragen (genre:"papaaaaa, ben jij een kieke?" x100) aan het stellen was dacht ik dat hij weer zo bezig was. Stomme vragen vragen om een stom antwoord, dus ik zei met een zucht: "ja, doe maar hoor!"
Vervolgens lette ik 2 seconden niet op en zat ik wat met de GPS te prullen, tot ik hem ineens hoorde roepen: "Ik zak weg!!!" Was hij dus toch al een meter of vier richting boot gegaan en zijn schoenen zakten al helemaal onder in het slijk Gelukkig kon hij nog snel terugkomen en had hij zijn beide schoenen nog aan. Zijn enig paar schoenen(*) zat dus nu onder een dikke laag grijze modder. *Zucht - wie is het kieke hier nu?* De grootste klodders heb ik wat van de schoenen geklopt en ze met wat gras verder afgekuist. Zijn benen en voeten heb ik afgespoeld met water uit de drinkenbussen. Maar het was MIJN schuld, want ik had gezegd dat het mocht. Heel het verhaal van het drijfzand was dan toch niet zo goed doorgedrongen, blijkbaar. Ironie en kinders, het gaat toch niet zo goed samen en de bordjes die de gevaren van de plek aanduidden (oa. "deep mud") waar hij langs gelopen was waren in het Engels, dus dat hielp ook al niet. 
Verder fietsen dan maar en van een afstandje naar de boten kijken. Enkele "poortjes" verder reden we nog langs een scheepswerf waarna we op een druk grasplein kwamen. Trampolines, springkastelen en een peuterbadje trokken een massa volk aan. We waren aangekomen in Gillingham bij het Leisure Park "The Strand" en blijkbaar zat half Gillingham dat kinderen had daar. Het weer was al de hele dag zonnig en warm dus wij konden ook wel wat verfrissing gebruiken. Ik had op internet van tevoren al gezien dat er ook een groot openlucht zwembad moest zijn en aangezien we toch al ruimschoots op tijd waren besloten we ineens maar daar te blijven en het zwembad te zoeken. Fiets aan de kant geparkeerd, bagage mee en het zwembad binnen. Druk was het niet en een dame liet ons al weten dat het koud was en noemde ons tough guys als we daar gingen zwemmen. OK, het was inderdaad koud, maar toch een aangename verfrissing na de fietstocht. Even in het water, paar baantjes zwemmen en er weer uit om op te drogen in het zonnetje, soms heeft een mens niet veel meer nodig. (*) het enig paar dat hij bijhad. Thuis heeft hij nog wel een voorraadje schoenen staan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten