Dag 3 - naar Gillingham deel1

Terug thuis dus...uit de 889 foto's al een selectie gemaakt van pakweg een 300tal, maar ik zal nog veel moeten shiften voor een aanvaardbare reportage. Terug de werkdraad oprapen zal ik morgen wel doen, eerst nog even verder verslag uitbrengen.

In de Miller's Arms was het ontbijt inbegrepen in de kamerprijs, en af je nu continentaal breakfast of een English koos maakte niet uit. Als je in Engeland bent moet je toch op zijn minst een keer de ochtendlijke combinatie van worstjes, bonen, bacon & eggs en andere niet nader te benoemen ingrediënten hebben geproefd, vond ik. Len was niet van dat idee en had pancakes op de kaart zien staan. Wel met honey & een syrup, maar dat moest allemaal niet. De dame die onze bestelling kwam opnemen had bijna compassie met hem. Droge pannenkoeken, dat kon toch helemaal niet? Len vond dat uiteindelijk toch ook en goot de inhoud van de suikerzakjes voor de thee en koffie over zijn pannenkoeken. "Crèpes à sucre", hij had het er de dag tevoren nog over gehad. Van mijn ontbijt bleven de gebakken tomaat en de bonen liggen, kwestie van mijn "stoker" niet te veel met mijn uitlaatgassen te moeten belasten. (en gebakken tomaat? Not for me!)

De geplande vertrektijd van 10u werd net gehaald, en met veel beter weer dan gisteren reden we via de westelijke stadspoort Canterbury uit. Eerst wat zig-zag door wat buitenwijken en een minidorpje, maar op een gegeven ogenblik kwam daar dan toch het minst interessante stuk van de tocht aan: Op een (verhoogd) fietspaadje van een meter breed naast een dubbelbaanse A-weg, vochten we ons een weg omhoog langs een helling van om en bij de 10%. Len had al schrik dat we op de snelweg aan het fietsen waren, met het tegemoedkomend verkeer dat tegen minstens 90 mijl per uur de berg af scheurde. Gelukkig stonden er wel degelijk bordjes met een fietsje op naast het pad, anders had hij mij nooit geloofd. Met vereende krachten nog vlotter dan in Dover boven geraakt, deze keer wel met een rechte afdaling in het zicht. Tegen 58,3km/u scheurden we naar beneden met onze tandem. Even dachten we de snelheidlimiet te hebben overschreden, maar de bordjes met 40 gaven wel degelijk miles aan en geen kilometers.

Al snel waren we in Faversham, een gezellig stadje aan de river the Brent. Gezien we een neefje hebben dat Brent heet, moest er van de straatnamen Brent Street en Brent Hill op zijn minst een foto genomen worden. We stopten even in het centrum voor een koek/snoepje en wat drinken. Een oud vrouwtje sprak ons nog aan met de melding dat het van de jaren '80 geleden moest zijn dat ze nog een tandem had gezien. Na een pauze van een half uurtje reden we verder door de countryside, met hier en daar toch weer wel een redelijke beklimming. We volgden in grote lijnen het treinspoor, met dan weer een tunnel eronder door of een brug erover, kwestie van het afwisselend te houden. Gelijkvloerse overgangen zagen we nauwelijks.

Een km of tien na Faversham reden we Sittingbourne binnen. Ik had de route gepland via zo weinig mogelijk drukke wegen, maar toch liep het hier of daar even mis. Een fietserstunnel onder het treinspoor leek me te kloppen met de route op de GPS, om een paar 100m verder vast te stellen dat het toch niet juist was. Kleine aanpassing dan maar via een drukkere baan en wat grote roundabouts, met gelukkig een fietspad ernaast.  Door de opperste concentratie die nodig was op de baan en de kleine aanpassing aan de route hadden we gewoon het centrum van Sittingbourne gemist, wat wel jammer was, want we het was intussen al over middag en we hadden geen eten meer bij. Net na alweer een brug over de spoorweg zagen we een klein winkeltje. Op het eerst zicht leek het gesloten, maar de deur was open en ze hadden broodjes en beleg (en snoepjes), dus we waren gered. Len wilde niet meer verder rijden naar een rustig plekje met een bankje ofzo, dus werd het een middagmaal op de parking van de supermarkt.

Nog maar een paar km verder, we zaten alweer tussen bossen en weiden, stond er een bordje met "private road / no through road" aan de weg die ik wilde nemen. Volgens Google Maps zou die weg echter wel doorlopen en een paar km afsnijden van de National Cycle Route 1. Dat het een zandpad werd was niet zo erg, dat er opeens een gesloten ijzeren poort dwars over de weg stond was minder leuk. Ook de zijkanten naast de poort waren met draad en ijzeren baren afgesloten dus eventjes ernaast rijden was ook geen optie. De poort zelf was met een ijzeren ketting en stevig hangslot gesloten... terugrijden had ik geen zin in, dus laadde ik de bagage af en tilde ik de fiets over de poort. Ze was gelukkig maar pakweg 120cm hoog, dat lukte me nog net. De poort aan het andere uiteinde van de weg stond gelukkig open...

Een beetje verder wilde ik dan weer wel de NCR1 volgen waar die afweek van onze route. Ik had op de routeplanner wel gezien dat er een mogelijkheid was om dat te doen, maar wilde toch eerst even op het terrein checken of dat inderdaad wel doenbaar was met de fiets. Het werd om te beginnen een mooi pad tussen de struiken, waar we opeens bordjes met de fietroute naar links zagen wijzen. De weg ging over een smal wildrooster en leek net echter iemand zijn boomgaard te lopen. Nu ja, "weg"...het was niet meer dan wat platgereden /-gelopen gras tussen de struiken en bomen aan de ene kant en een laag muurtje aan de andere kant. Het ging ook nog eens bergop. Na dat paadje moesten we rechtsaf en rijden we tussen twee appelboomgaarden in over nog steeds een zandpad. En ook nog steeds bergop. :-)