Dag 4 : We zijn er bijna...

...maar nog niet helemaal?

Na de pauze in het parkje aan de Thames Gravesend via het centrum en wat roundabouts verlaten. Nog even door de industrie en langs een megabouwput of steengroeve van de NCR1 afgeweken (wegens te hoge heuvels) om korter langs de kust te blijven. Nog wat gekronkel en via de voetgangers-/fietsersbrug over Ebbsfleet International Railwaystation verder de helling op gereden naar Swanscombe om uiteindelijk op de vrij drukke London Road te komen naar Dartford. Bergop en -af door het verkeer, met gelukkig quasi altijd een vrije busbaan waar ook de fietsers mochten rijden. We staken (bergaf) zelfs nog een bus voorbij (die stilstond aan een halte).

Eindelijk in Dartford centrum geraakt waar we een stop bij de Subway niet konden missen. Ieder een broodje en een koekje verder mochten we van de manager onze drinkenbussen nog vullen met ijs. Mooie service voor twee oververhitte fietsers.

Verder over het fietspad naast een grote baan Dartford uit om uiteindelijk op de Thames Path te komen. Prachtig fietsen vlak naast de Thames. Na een tijdje duikt de skyline van Londen op, met prominent in beeld de skyscrapers van Canary Wharf in de Docklands. Ook de O2arena duikt al snel in beeld. Bangelijk zicht, daarvoor alleen al was deze tocht de moeite waard. Ze hadden hier ook weer wel poortjes, of eigenlijk een soort van sas om die motorfietsen en de quads te mijden. Natuurlijk waren ook deze niet echt berekend op de lengte en hoogte van onze fiets, dus de hindernissen dienden genomen te worden met de fiets verticaal. Weer niet echt handig dus....


Na een tijdje ging het pad een stukje van de dijk af en reden we naast een gebouw waar een stuk glijbaan uitstak. EEN ZWEMBAD !!! Op mijn stokers :"Toe papa, gaan we zwemmen?", kon ik geen neen zeggen. De fiets op slot in het fietsenrek en de bagage binnen in een onderhoudsruimte en we konden gaan zwemmen. Een binnenzwembad deze keer en druk. Golfslagbad, wedstrijdbad om banen te zwemmen en enkele glijbanen, maar daar was het zo druk dat we die maar over hebben geslagen. Om in het diep te zwemmen moest Len eerst nog een zwemtest afleggen. Dan kreeg hij een blauw armbandje en mocht hij zwemmen waar hij wilde. Na een uurtje in de golven en wat baantjes zwemmen hadden we het wel gezien in het overvolle zwembad en fietsten we verder.


De oorspronkelijk planning was om via Woolwich Road naar Greenwich te rijden, maar gezien het pad naast de Thames zo goed meeviel wilden we daar terug naartoe. Dat pad liep echter dood in een woonwijk en we geraakten uiteindelijk toch tussen het verkeer op de baan naar Greenwich. Ik ondernam nog een poging om dichter bij de rivier te geraken, maar die leidde ons wel naar de Millennium Dome, maar niet naar het Thames path.


Aan de O2 toch weer fietsersbordjes gevonden van de NCR 1, maar die leidden ons na veel gekronkel en bouwwerven toch terug naar de grote baan die we dan maar volgden. Om de hoek verscheen uiteindelijk toch ineens de Thames én de Cutty Sark, de driemaster die in Greenwich op het droge ligt.

We hadden het dus gehaald! Even sightseeing aan de Thames en de Cutty Sark, om achter de hoek het IBIS hotel te vinden. Inchecken, fiets in de luggage room (ging net) en crashen op het bed. Ze hadden ons in de laatste kamer op de bovenste verdieping gestoken, toeval?

Dag 4: Eindelijk naar Londen!

Maar of ik er in 1 rek ga geraken met schrijven is nog maar de vraag...

Highstreet, Rochester

Het ontbijt in de King Charles was een keuzemenu waarop ook de weer de "Full English Breakfast" met heel de santeboetiek aan bonen, worsten en bacon stond. Gezien ik gisteren mijn cholesterol al op proef had gesteld leek het mij verstandiger om voor de "French Continental" te gaan, bestaande uit twee croissants en een yoghurtje. Of de Fransen dat 's morgens eten weet ik niet, maar ik vond het maar zwakskes en er mocht nog wel wat toast bij, ook voor Len.

Brug over de Medway

De fiets was al in de lobby gezet door het personeel (want iemand wilde de vergaderzaal gebruiken), dus we hadden enkel de tassen op te laden en we konden weg. Het ging de warmste dag van het jaar worden in en om Londen en het was al vroeg te voelen dat de zon ongenadig drukte. Wat ook leuk was is dat we voor de verandering eens bergaf mochten vertrekken, wel langs een vrij drukke baan met -helaas- stoplichten hier en daar (REMMEUUUUH!!!! ). Dan door het centrum van Rochester, met een snelle blik op kathedraal en kasteel zonder te stoppen verder en de boogbruggen over de Medway over.

Bovenkomst na de 10% helling

Net na de brug direct rechts de straat oversteken en de National Cycle Route nr. 1 volgen naar Upnor Castle. Een castle zetten ze meestal niet beneden, dus dat was weer een klimmetje. We reden afwisselend via rustige woonwijken en fietsverbindingspaadjes tussen de straten. Eén van die paadjes was eigenlijk voor enkel voetgangers en met weer iets rond de 10% hellingsgraad, maar we zijn er toch al fietsend (lees: al puffend en zwetend) boven geraakt. Tussen de bomen door prachtige zichten op Rochester, de haven en de Medway River. Aan Upnor Castle toch even gestopt, al wilde Len liever verder fietsen. Hij heeft het zo niet voor kastelen blijkbaar. Het kasteel in kwestie was ook meer een groot herenhuis én ze vroegen nogal wat inkomgeld dus we hebben niet lang getreuzeld en zijn maar verder gefietst.

Begin van het fietspad
 langs het kanaal

De weg vervolgde zich op en neer langs afgelegen baantjes met een stukje langs een militair domein. Opeens kwam er een heel regiment soldaten in volle uitrusting de berg op gelopen. Compleet met machinegeweren op hun rug en al. Dat vond Len blijkbaar heel wat boeiender dan het kasteel. De baan waarover we naar beneden reden hadden ze om de zoveel meter al van een trilstrook voorzien. Zouden ze hier ook wielerterroristen kennen, of zou het toch voor de auto's zijn? Lastige bulten waren het in elk geval. We reden wel door een mooi landschap hier. Appelboomgaarden, graanvelden en weiden, bosjes en struiken en mooie vergezichten, deze keer eens niet ontsierd met hoogspanningslijnen kris kras erdoor.

Achterpaadjes

De route liep verder via een onverhard, maar vlot rijdend fietspaadje naast het voormalig kanaal tussen Thames en Medway. Ook hier moesten we eerst weer door zo'n poortje sukkelen, al was dat nog niets tegenover de constructies die we in de namiddag zouden tegenkomen. Na een tijdje zagen we in de niet-zo-verte grote schepen varen, dus we waren al kort bij de Thames gekomen. De zon scheen nog steeds onverbiddelijk en even uitrusten in de schaduw zat er niet in want de aanwezige bankjes stonden in volle zon. Na het pad langs het kanaal zette de NCR 1 zich verder langs achterpaadjes van amper een meter breed tussen scheepswerven, industrieloodsen, sluizen en schuttingen met hier en daar een haakse bocht er in om het spannend te houden. Gelukkig waren er geen tegenliggers!

Eens uit het gekronkel reden we langs de Thames Gravesend binnen via een parkje. Veel zonnende en rondkuierende mensen en spelende kinderen op de gazonnetjes en paadjes aan de Thames, precies of ze waren hier voor een zomers dagje aan zee. Er was ook een winkeltje waar ze ijsjes verkochten, dat mochten we niet zomaar voorbij rijden. Er lagen hier en daar weer boten op het droge en Len wilde alweer de modder van de rivier opzoeken om die eens van naderbij te gaan bekijken. Dat heb ik deze keer dus maar duidelijk verboden. Ezel, steen enzo, jeweetwel. Weer wel jammer dat deze mooie plek uitkeek op de grote schoorstenen van de ektriciteitscentrale aan de overkant van de Thames.

Panoramazicht vanop de dijk in Gravesend

Foto's...

Ik weet niet of dat ge't al gezien hebt maar ook de oudere berichten zijn wat van foto's voorzien intussen.

Gillingham part 3

Na de verfrissing van het zwembad nog het laatste stukje verder gefietst naar het hotel. Bergop natuurlijk, maar we staken de fietsende lokale bevolking vlotjes voorbij.

We sliepen trouwens in een écht hotel in plaats van een pub met annex deze keer, the King Charles Hotel. Degelijke kamer met twee afzonderlijke bedden. De fiets kon binnen slapen in een vergaderzaaltje, de Wifi was wel betalend (£5,00) maar gezien de vrij lage kamerprijs en inbegrepen ontbijt was dat nog een koopje. We zijn na onze check-in nog even naar de High Street-met-de-gesloten-winkels gewandeld en bij de Subway binnen gesprongen voor een broodje. Er was nog een "American restaurant" ook, maar voor de prijs van een burger en wat frietjes daar hadden we bij de Subway meer waar voor ons geld. Ik heb Len intussen opgedragen er op te letten dat ik voor mezelf voortaan ook 6 inch broodjes bestel ipv een foot long. Kwestie van me niet weer te overeten.

Op de terugweg zagen we nog een groot park met een eindeloos lijkend wandelpad op de helling, dus dat zijn we even opgewandeld. Len ging bijna dood van het wandelen, maar met wat goede wil en mijn motiveringscapaciteiten heeft hij toch nog flink meegewandeld. Aan de andere kant van de helling keken we uit op Chatham - niet zo'n bijster interessant zicht eigenlijk. Vroeg gaan slapen deze keer, allebei moe van de drukke dag.

Naar Gillingham: part 2

Een paar kilometer verder, boven Rainham, raakte we even van de GPS-track af en moest er rechtsomkeer gemaakt worden. Een 50 meter terug hadden we een klein fietspaadje gemist en we maakten voor het eerst kennis met het fenomeen "fietserspoortje". Om wat voor reden dan ook zetten de Engelsen graag gekke hekjes of poortjes voor de paden waar enkel fietsers en voetgangers gewenst zijn. Ik vermoed dat ze er vooral motors, quads en ruiters mee tegen willen houden, maar voor een fiets zoals de onze waren ze ook vaak een uitdaging. Onderaan zijn ze breed, dus voor de bagagetassen was het geen probleem, maar bovenaan lopen ze smaller toe en voor mijn breed en hoog stuur was dat telkens volledig stoppen en even maneuvreren voor we verder konden.

Het pad was heel mooi, wel geen glad beton of asfalt, maar vlot rijdend hard zand met grind en kronkelend langs de kreken van de River Medway. Wel een niet-alledaags zicht: De kreken stonden droog en her en der verspreid lagen er boten in de modder, te wachten op hoog tij. Sommige boten lagen er zichtbaar al een hele tijd, als aangespoelde bruin verroeste potvissen.

Bij een bankje stopten we even om van het uitzicht te genieten, mijn zweet wat af te kuisen, te drinken en een inspectie van de snoepjesdoos en Len vroeg of we naar de gestrande boten zouden kunnen wandelen. De modder zag er echter maar een pappotje uit, dus ik zei dat dat wel gevaarlijk kon zijn want dat het misschien wel drijfzand was. Ha ja, drijfzand is gevaarlijk, dat had hij bij de Mythbusters al eens gezien. Terwijl ik dus dacht dat de boodschap was begrepen, vroeg hij nog eens: "Mag ik dan eens naar die boot lopen?" Gezien hij al heel de rit stomme vragen (genre:"papaaaaa, ben jij een kieke?" x100) aan het stellen was dacht ik dat hij weer zo bezig was. Stomme vragen vragen om een stom antwoord, dus ik zei met een zucht: "ja, doe maar hoor!"

Vervolgens lette ik 2 seconden niet op en zat ik wat met de GPS te prullen, tot ik hem ineens hoorde roepen: "Ik zak weg!!!" Was hij dus toch al een meter of vier richting boot gegaan en zijn schoenen zakten al helemaal onder in het slijk  Gelukkig kon hij nog snel terugkomen en had hij zijn beide schoenen nog aan. Zijn enig paar schoenen(*) zat dus nu onder een dikke laag grijze modder. *Zucht - wie is het kieke hier nu?*  De grootste klodders heb ik wat van de schoenen geklopt en ze met wat gras verder afgekuist. Zijn benen en voeten heb ik afgespoeld met water uit de drinkenbussen. Maar het was MIJN schuld, want ik had gezegd dat het mocht. Heel het verhaal van het drijfzand was dan toch niet zo goed doorgedrongen, blijkbaar. Ironie en kinders, het gaat toch niet zo goed samen en de bordjes die de gevaren van de plek aanduidden (oa. "deep mud") waar hij langs gelopen was waren in het Engels, dus dat hielp ook al niet.

Verder fietsen dan maar en van een afstandje naar de boten kijken. Enkele "poortjes" verder reden we nog langs een scheepswerf waarna we op een druk grasplein kwamen. Trampolines, springkastelen en een peuterbadje trokken een massa volk aan. We waren aangekomen in Gillingham bij het Leisure Park "The Strand" en blijkbaar zat half Gillingham dat kinderen had daar. Het weer was al de hele dag zonnig en warm dus wij konden ook wel wat verfrissing gebruiken. Ik had op internet van tevoren al gezien dat er ook een groot openlucht zwembad moest zijn en aangezien we toch al ruimschoots op tijd waren besloten we ineens maar daar te blijven en het zwembad te zoeken. Fiets aan de kant geparkeerd, bagage mee en het zwembad binnen. Druk was het niet en een dame liet ons al weten dat het koud was en noemde ons tough guys als we daar gingen zwemmen. OK, het was inderdaad koud, maar toch een aangename verfrissing na de fietstocht. Even in het water, paar baantjes zwemmen en er weer  uit om op te drogen in het zonnetje, soms heeft een mens niet veel meer nodig.

(*) het enig paar dat hij bijhad. Thuis heeft hij nog wel een voorraadje schoenen staan

Dag 3 - naar Gillingham deel1

Terug thuis dus...uit de 889 foto's al een selectie gemaakt van pakweg een 300tal, maar ik zal nog veel moeten shiften voor een aanvaardbare reportage. Terug de werkdraad oprapen zal ik morgen wel doen, eerst nog even verder verslag uitbrengen.

In de Miller's Arms was het ontbijt inbegrepen in de kamerprijs, en af je nu continentaal breakfast of een English koos maakte niet uit. Als je in Engeland bent moet je toch op zijn minst een keer de ochtendlijke combinatie van worstjes, bonen, bacon & eggs en andere niet nader te benoemen ingrediënten hebben geproefd, vond ik. Len was niet van dat idee en had pancakes op de kaart zien staan. Wel met honey & een syrup, maar dat moest allemaal niet. De dame die onze bestelling kwam opnemen had bijna compassie met hem. Droge pannenkoeken, dat kon toch helemaal niet? Len vond dat uiteindelijk toch ook en goot de inhoud van de suikerzakjes voor de thee en koffie over zijn pannenkoeken. "Crèpes à sucre", hij had het er de dag tevoren nog over gehad. Van mijn ontbijt bleven de gebakken tomaat en de bonen liggen, kwestie van mijn "stoker" niet te veel met mijn uitlaatgassen te moeten belasten. (en gebakken tomaat? Not for me!)

De geplande vertrektijd van 10u werd net gehaald, en met veel beter weer dan gisteren reden we via de westelijke stadspoort Canterbury uit. Eerst wat zig-zag door wat buitenwijken en een minidorpje, maar op een gegeven ogenblik kwam daar dan toch het minst interessante stuk van de tocht aan: Op een (verhoogd) fietspaadje van een meter breed naast een dubbelbaanse A-weg, vochten we ons een weg omhoog langs een helling van om en bij de 10%. Len had al schrik dat we op de snelweg aan het fietsen waren, met het tegemoedkomend verkeer dat tegen minstens 90 mijl per uur de berg af scheurde. Gelukkig stonden er wel degelijk bordjes met een fietsje op naast het pad, anders had hij mij nooit geloofd. Met vereende krachten nog vlotter dan in Dover boven geraakt, deze keer wel met een rechte afdaling in het zicht. Tegen 58,3km/u scheurden we naar beneden met onze tandem. Even dachten we de snelheidlimiet te hebben overschreden, maar de bordjes met 40 gaven wel degelijk miles aan en geen kilometers.

Al snel waren we in Faversham, een gezellig stadje aan de river the Brent. Gezien we een neefje hebben dat Brent heet, moest er van de straatnamen Brent Street en Brent Hill op zijn minst een foto genomen worden. We stopten even in het centrum voor een koek/snoepje en wat drinken. Een oud vrouwtje sprak ons nog aan met de melding dat het van de jaren '80 geleden moest zijn dat ze nog een tandem had gezien. Na een pauze van een half uurtje reden we verder door de countryside, met hier en daar toch weer wel een redelijke beklimming. We volgden in grote lijnen het treinspoor, met dan weer een tunnel eronder door of een brug erover, kwestie van het afwisselend te houden. Gelijkvloerse overgangen zagen we nauwelijks.

Een km of tien na Faversham reden we Sittingbourne binnen. Ik had de route gepland via zo weinig mogelijk drukke wegen, maar toch liep het hier of daar even mis. Een fietserstunnel onder het treinspoor leek me te kloppen met de route op de GPS, om een paar 100m verder vast te stellen dat het toch niet juist was. Kleine aanpassing dan maar via een drukkere baan en wat grote roundabouts, met gelukkig een fietspad ernaast.  Door de opperste concentratie die nodig was op de baan en de kleine aanpassing aan de route hadden we gewoon het centrum van Sittingbourne gemist, wat wel jammer was, want we het was intussen al over middag en we hadden geen eten meer bij. Net na alweer een brug over de spoorweg zagen we een klein winkeltje. Op het eerst zicht leek het gesloten, maar de deur was open en ze hadden broodjes en beleg (en snoepjes), dus we waren gered. Len wilde niet meer verder rijden naar een rustig plekje met een bankje ofzo, dus werd het een middagmaal op de parking van de supermarkt.

Nog maar een paar km verder, we zaten alweer tussen bossen en weiden, stond er een bordje met "private road / no through road" aan de weg die ik wilde nemen. Volgens Google Maps zou die weg echter wel doorlopen en een paar km afsnijden van de National Cycle Route 1. Dat het een zandpad werd was niet zo erg, dat er opeens een gesloten ijzeren poort dwars over de weg stond was minder leuk. Ook de zijkanten naast de poort waren met draad en ijzeren baren afgesloten dus eventjes ernaast rijden was ook geen optie. De poort zelf was met een ijzeren ketting en stevig hangslot gesloten... terugrijden had ik geen zin in, dus laadde ik de bagage af en tilde ik de fiets over de poort. Ze was gelukkig maar pakweg 120cm hoog, dat lukte me nog net. De poort aan het andere uiteinde van de weg stond gelukkig open...

Een beetje verder wilde ik dan weer wel de NCR1 volgen waar die afweek van onze route. Ik had op de routeplanner wel gezien dat er een mogelijkheid was om dat te doen, maar wilde toch eerst even op het terrein checken of dat inderdaad wel doenbaar was met de fiets. Het werd om te beginnen een mooi pad tussen de struiken, waar we opeens bordjes met de fietroute naar links zagen wijzen. De weg ging over een smal wildrooster en leek net echter iemand zijn boomgaard te lopen. Nu ja, "weg"...het was niet meer dan wat platgereden /-gelopen gras tussen de struiken en bomen aan de ene kant en een laag muurtje aan de andere kant. Het ging ook nog eens bergop. Na dat paadje moesten we rechtsaf en rijden we tussen twee appelboomgaarden in over nog steeds een zandpad. En ook nog steeds bergop. :-)

Euh, deel 4 van de Canterbury dag

Ok. Op de trein naar Gent intussen tijd voor de rest van het verslag van dag 2?

Aangekomen in de stad met zijn kleine drukke straatjes vol toeristen was het wel even zoeken naar de juiste richting voor het hotel, maar de Miller's Arms verscheen opeens toch om het hoekje. De kamer was nog niet klaar maar ze hadden precies compassie met twee uitgeregende fietsers dus we mochten even wachten in de bar terwijl ze onze kamer met spoed in orde brachten.

Deze zaak had iets meer klasse dan de Blakes of Dover. Mooie lichte kamer met een ligbad en zicht op de oude watermolen. Enfin, op wat er nog van over was. Het continu geluid van stromend rivierwater was inbegrepen. Eerst wat opgewarmd en gewassen om daarna met de regenjas aan de stad te verkennen. Len wilde ALVAST NIET de kathedraal bezoeken maar ging liever in de souvenirsshops overal eens kijken. Ze hebben in Canterbury blijkbaar meer souvenirs van Londen dan van Canterbury zelf!

We moesten ook nog iets eten en gingen op zoek naar een Subway die we per fiets nog gepasseerd waren. Na een lekker broodje wandelen we nog even langs de tourist office/bibliotheek/museum waar allemaal schilderijen van koeien en beesten hingen. Om in het thema te blijven hadden ze er ook nog maar wat speelgoedbeestjes bijgezet. Tof!Ik zag er ook reclame liggen van de historic boat tours en dat leek ons wel iets. Per roeiboot over de Great Stour met een roeier die op een grappige manier historische uitleg geeft over de gebouwen waar je naast vaart. Vooral de uitleg over de "strafstoel" voor misdadigers, zeurende vrouwen en heksen vond Len wel grappig. Als je verdacht werd van hekserij ging je met de stoel 2 minuten onder, voor ze checkten of je nog leefde. Was dat het geval sopten ze je nog eens 2 minuten onder en dat herhaalden ze tot 5 keer toe. Had je de pech om dan nog niet te zijn verdronken was je zeker een vast een heks en vloog je de brandstapel op en hakten ze voor alle zekerheid ook je ledematen nog af. Had je al het loodje gelegd van tevoren dan kreeg je familie verontschuldigingen en betaalde de overheid je begrafenis. Toch een mooie geste, niet?

Wat later wandelen we nog langs de kathedraal en moest er blijkbaar geen inkom meer betaald worden. Enfin, toch niet voor de tuinen en binnenplaatsen er rond, de kathedraalzelf was al gesloten. Toch nog een snel bezoekje om wat rond te kijken en foto's te nemen. Terug in het hotel wilde Len op de kamer blijven en op de i-pad spelen en heb ik in de hotelpub de real en andere ale aan een kwaliteitsonderzoek onderworpen.

 

Naar Canterbury deel 3 al!

Weer even rust en tijd om wat te schrijven. We zitten op de boot terug nu, nog te wachten in de haven van Dover. Er is heel wat wind en de boot heeft wat vertraging precies.
 

Na de stop om snoep te kopen bij de Spar ging het door de countryside  via de local cycle route 17. Niet slecht dat we op de GPS kunnen rekenen, want de bordjes volgen is soms verwarrend. We gebruikten de app Locus pro, al zou de gratis versie ook wel volstaan hebben. Ik had de tracks op voorhand op de computer gemaakt en de lokale kaarten gedownload op mijn Android gsm. Inzoomen tot op straatnaam niveau, weer uitzoomen om op het platteland de juiste richting snel te kunnen zien. Ik heb de papieren kaarten gewoon niet gebruikt, dat wordt nog nostalgie.

 De tocht ging langs rustige, smalle baantjes door een heuvelend landschap met bosjes, graanvelden,  appelboomgaarden en hier en daar een boerderij. Landschapsgewijs iets minder idyllisch vond ik de hoogspanningslijnen die je bijna overal ziet.

 

Waar het fietsen vrij vlot ging, ook bergop, was het met het weer wat minder. Het was best koud en we stopten om de regenjassen aan te doen. Bergop en -af, soms vrij steil, maar ons nieuw wiel en onze remmen (!) lieten ons niet in de steek. Bergaf tegen 47km/u, bergop tegen 5 à 6. En ook mijn "stoker" deed goed mee, al had die het wel koud in zijn korte koersbroek. Veel mogelijkheid om ergens te schuilen was er niet. Een boom zou nog kunnen, maar ergens opwarmen met een soepje zat er niet in. Amper huizen te zien, laat staan dus een restaurant of pub.

Door naar Canterbury dan maar.
Gelukkig was het maar een 30km in totaal en ging het dichter bij Canterbury meestal bergaf, zodat we ondanks de verplichte stop bij de Halfords al kort na de middag aan ons hotel waren.

Dag 2: naar Canterbury deel 2

Al een heel stuk richting huis intussen maar geen tijd gehad om deftig te bloggen dus ik sta serieus achter. De rit naar Canterbury lijkt al een eeuwigheid geleden precies.
 

De SPAR !

Na de valse start en het oponthoud bij de fietsenmaker (bangelijk dat die dat direct kon maken eigenlijk) terug het pad naast de Dour gevonden en al snel terug aan de voet van de helling waar we de fiets op stuk reden. Deze keer begaf de fiets het niet onder ons bruut geweld en geraakten we met vereende krachten zowaar boven. Een stukje evenwijdig aan de helling, over een spoorbrug om dan na een roundabound via Melbourne Avenue aan de echte klim te beginnen. Ik had het echt niet verwacht maar we zijn dus zonder te stoppen boven geraakt. Wel maar tegen 5,5 km/u, maar ik had zelfs nog een kleinere versnelling over. Ik heb Len ook nog wel even duidelijk gemaakt dat papa niet kan antwoorden op vragen en gebabbel als hij bergop aan het fietsen is. "ZWIJG EN TRAP!!!, kon er nog net af.
Boven in het dorpje Whitfield had ik de weg goed verkend via streetview en vonden we probleemloos onze weg via de roundabounds en  fietstunnel tot op de parking van het tankstation. Streetview wist nog niet dat daar een Spar was, dus die hebben wij even in de picture gezet. Mijn nicht heeft een Spar in ons dorp, vandaar...

Morgen of overmorgen meer, het is alweer tien uur voorbij en morgen moeten we op tijd zijn voor de boot.

Dag 2: Dover - Canterbury part 1

In ons hotel, Blakes of Dover, was geen ontbijt ingrepen, dus nadat we gepakt hadden en de fiets terug via de smalle trap naar boven hadden gezeuld, sprongen we nog snel de supermarkt binnen om wat te eten te kopen. Stok- en chocoladebroodjes en een stukje kaas rijker trokken we weer naar het speeltuintje om daar op een bankje te eten. Len vond het best wel handig om op de kabelbaan te eten, ik ben toch maar op de bank blijven zitten.

Vol goede moed vertrokken langs het fietspad naast het riviertje de Dour, zagen we al snel de eerste helling opduiken. We geraakten een 20 meter bergop tot de trappers doorslipten. Gestopt en gecheckt wat het probleem was, maar het was duidelijk dat er een fietsenmaker aan te pas zou moeten komen. Het probleem zat in de naaf van het wiel.

Toevallig fietste er net iemand langs waaraan we de weg naar een fietsenmaker vroegen. De vriendelijke mens reed ons voor naar de Halfords, een paar km terug. Gelukkig liep de weg lichtjes naar beneden, want bergop of zelfs op vlakke weg geraakten we niet meer vooruit.

Bij de Halfords ging er gelukkig onmiddellijk iemand aan de slag om ons terug in gang te krijgen. De diagnose was snel gesteld, de te verwachten rekening ook. En nieuw wiel was de snelste oplossing, maar daar moesten dan ook nieuwe tandwielen op want de oude pasten natuurlijk niet meer op dat nieuwe wiel. £60 later en een uur armer konden we onze valse start goedmaken.