Dag 1 :deel 2

Chillen in het hotel in Gillingham. Mooie derde dag achter de rug maar eerst verder verslag van dag 1 en 2.
 

Door de velden dus naar de ferryhaven, aan beide zijden van de weg stak er wel ergens industrie boven de horizon. Buiten een wat minder uitzicht hadden wij er geen last van. De weggetjes waren rustig en smal tussen het gras en de struiken. Nog een laatste stukje windop op de Route des Dunes en we stonden in de rij
om in te checken voor de boot. Bijna een uur te vroeg, maar beter dat dan te laat zeker? Intussen heb ik al door dat mijn tijdschema's nogal wat ruimte laten, dus stoppen we al eens wat meer. Aan de Engelse douane vond Len het gek dat die man zijn naam kende, we hadden hem echter wel net onze identiteitskaarten gegeven...

 

De rode lijn

We mochten bijna als eersten de boot op rijden. We maakten de fiets vast met een vieze koord en gingen naar boven. Niet handig met de bagage maar die lieten we toch liever niet zomaar achter. We bemachtigden en plaatsje vooraan aan het raam. Len speelde wat op de ipad en ik heb wat buiten gekeken en even geslapen zelfs. Toen er land in zicht kwam zijn we op het dek even naar de White Cliffs gaan zien. Serieus wat wind daar!  Eens aangemeerd konden we weer naar de fiets. We dachten eens slim te zijn en alle vrachtwagens voorbij te steken, maar we moesten van de steward helemaal wachten tot het laatst. Volg de rode lijn, was het advies. Dat die ineens ging ophouden was er niet bij gezegd. We zaten nog steeds binnen de omheining van de ferryterminal!

Even gevraagd aan een truckchauffeur die ons wist te zeggen dat we door een poortje hadden moeten gaan... Hij ging wel voor ons rijden en zeggen waar we er uit moesten. Dat poortje hadden we nog tien keer kunnen voorbij rijden, we moesten zelfs nog op een knopje duwen om het te openen.

Na wat gesukkel met links rijden al snel het hotel gevonden (handig die gps-app)en ingecheckt. De fiets naar de veilige parkeerplaats in de backyard brengen was en heel gedoe. Door het gebouw, langs een smalle trap naar beneden, door een al even smalle deur (haaks op de trap natuurlijk, zodat er ook nog een korte bocht inzat, via de cellarbar langs de achterdeur naar buiten, door de beergarden waar de fiets achteraan tussen de biervaten mocht staan... Goed dat de eigenaar ons mee door deze onderneming loodste.

De kamer was ouderwets maar wel in orde. Eerst een douche en dan even op verkenning in de stad. Avondmaal bij de kfc en even wandelen langs de dijk en door de winkelstraat met gesloten winkels. In een parkje werd er Kermis opgesteld, we zullen als we vrijdag terug in Dover zijn eens gaan kijken of het de moeite is, want dan gaat het open zijn. Ernaast was en speeltuintje met een kabelbaan en daar heeft onze speelvogel zich helemaal kunnen uitleven. Tegen 9u terug naar het hotel en in de pub van het hotel eens gaan kijken of de real ale van goede kwaliteit was. Dat was die dus duidelijk niet en zelfs de aanwezige pilsdrinkers hadden te klagen over hun bier. Ik heb een halve pint van de meest OK ale genomen, maar 2006, het jaar dat deze pub door CAMRA verkozen werd tot local pub van het jaar, is hier echt wel lang geleden.

 

 

  

Dag 1: deel 1

Op een terrasje aan de Abbots Mill Garden in Canterbury. In korte mouwen in de zon, dat had Ik deze morgen niet kunnen denken. Het leek wel of er een paar weergoden deze blog gelezen hadden en me even op mijn plaats wilden zetten. Koud en nat dus. Anyway. Eerst verslag van gisteren.




Start !

Na de snoepbevoorrading bij Moeke op een drafje naar het station in Essen. De eerste hindernis was alvast de tunnel onder de sporen. Niet handig, die trappen, met een geladen lange fiets. We waren goed op tijd, we moesten zelfs nog even wachten op de machinist alvorens de conductrice de deur van de fietswagon kon openen. In Heide stapten er nog fietsreizigers op. Ze hadden eerder deze maand ook in Engeland gefietst maar reden nu via een omweg via Henegouwen tot aan de kust.

De overstap in Antwerpen-Centraal verliep smoothly door de ruime liften, al zaten we op de trein niet zo comfortabel. Het bagagecompartiment was te klein voor onze fiets van tweeënhalve meter dus die moest het gangetje. Aanzien de bagageruimte zich bij de eerste klas bevond zijn we dan maar in het opstaphalletje op de grond gaan zitten.

Wel leuk trouwens dat de mensen je spontaan aanspreken als je met zo'n opvallende fiets op stap bent. We hadden gelijk burt van andere reizigers. De overstap in Gent was iets minder smooth met trap en roltrap maar de trein naar De Panne had weer een "bowlingbaan" wagon (dixit Len) en stopcontacten om onze elektronica te laden. In De Panne zagen we al snel bomma en bompa. Ze verblijven momenteel aan zee en kwamen speciaal naar De Panne om ons nog even uit te wuiven. Tof! 
Eindelijk de echte start dan. GPS ingesteld en en route naar Frankrijk. Een stukje zandweg moest alvast kunnen, het moet niet te makkelijk zijn ook. Na wat bos en duinen toch de polders met veel wind in. Goed dat de Digue du Braeck niet op het programma stond ... Buiten de wind niet veel te melden. Het ging best vlot, het motertje op het tweede zadel trapte goed mee, dus we waren 10 minuten voor mijn schema op de Place Jean Bart in Dunkerque. Even halt voor een koekje en een snoepje en wat foto's van het piratenstandbeeld en on y va. Dankzij de GPS makkelijk door Dunkerque geraakt en via St.-Pol-sur-Mer en Grande Synthe in rechte lijn verder. Belangrijkste meevaller was dat men de weg met de grote brug over een spoorlijn en een kanaal intussen voorzien heeft van een breed fietspad. Op Google streetview was dat nog 4-baansweg met een schamel strookje voor sukkels met de fiets, nu was het gelukkig veel veiliger en we bereikten al snel het paadje door de velden dat naar de boot leidde.  (to be continued)

 

Vierde rit : Gillingham - Greenwich

Laatste officiële rit op Engelse bodem. Er is nog een stukje te rijden van ons hotel in Greenwich naar het station London Bridge (waar ook de London Dungeon is, by the way), maar dat is maar een kom of 6 of 8km naar gelang we de snelste of rustigste weg nemen, maar dat tel ik niet mee. De laatste rit is Duinkerke-De Panne en dat wordt de route die ik had gepland voor de heenweg, over de Digue du Braeck, maar dan in de omgekeerde richting.

Hoe dichter bij Londen hoe meer verkeer en door veel stedelijk gebied. Gillingham en Rochester hangen al aan elkaar, verder Gravesend, Swanscombe, Dartford, druk druk druk lijkt me dat. Vooral kwestie van niet verloren te rijden in de wirwar van straten. Na Dartford wordt het weer wel wat rustiger langs het pad langs de Thames voor 14km. De laatste bult in de Thames snijden we nog af zodat we op een totaal van 58km komen.

De fiets is geladen, morgen vertrek !

Derde rit : Canterbury-Gillingham

Nog op de valreep voor vertrek de laatste ritten toevoegen. Dag 3: In het begin nog efkes een berg, maar voor de rest op wat molshopen na stillekes naar beneden. In Faversham een ommetje rond de "oudste brouwerij van Engeland", Shepherd Neame, ik ben altijd in voor brouwerijgebouwen (en bier, dat ook ja, maar dat zal niet voor onderweg zijn) . We volgen grotendeels de National Cycle Network (NCR) 1, met wat short cuts of omwegen om industrie of te hoge heuvels te vermijden.

Onze fiets

Ik kreeg de vraag wat voor tandem we hebben. Bij deze dus: Tadaa! Onze tandem:

Eigenlijk is het een gewone (merkloze) tandem voor volwassenen die mijn wederhelft en ik gekocht hebben om samen te fietsen. (U kent dat wel:  de ene partner fiets te rap of te ver of de andere te traag...). Zonder al te veel onderzoek naar de geschikte tandem of advies te vragen bij de fietsenmaker kochten we deze omdat de prijs OK was en we toen nog niet zeker wisten of een tandem wel iets voor ons was. Buiten wat try-outs kwam van dat samen fietsen uiteindelijk niet veel in huis. Mijn wederhelft zat niet echt comfortabel omdat haar stuur te dichtbij stond en verder naar voor konden we het niet zetten want dan zat het tegen mijn achterste. Niet praktisch dus. Ook mijn fietsstijl als stuurman zorgde hier en daar voor nogal wat wrevel, (boze tongen zouden gewag durven maken van "roekeloos", ik hou het liever op "ervaren") dus de tandem verdween geruime tijd in de garage. Op een gegeven moment wilden we hem zelfs verkopen, maar na een ruzie tussen de kindjes over wie nu mee mocht met de aanhangfiets kwam ik op het idee de tandem aan te passen zodat de oudste mee kon op de tandem en de jongste op de aanhangfiets.

 

Wat was daar voor nodig? De buis waarin de zadelpin schuift heb ik wat korter gezaagd, dan er een kinderzadel opgezet, maar het probleem was nog steeds dat Len niet bij de trappers kon als ze beneden stonden. Ouderwets "blokjes op de trappers" dan maar? Wat gegoogle bracht me bij "crankverkorters". In de buurt hier in België kende geen enkele fietsenmaker dat, maar na een tip van een Nederlandse vriendin vond ik net de grens over in Roosendaal een fietsenmaker die die dingen in stock had. Niet dat die dingen dan direct pasten op mijn aluminium cranks, daar moest ik ze eerst nog wat voor met de slijpschijf bewerken. (na een tip via http://fietsenmetkinderen.info/)

De teenhaken heb ik er op gezet omdat Len telkens van de trappers schoot als ik stopte met trappen of te snel ging.

 

Andere wijzigingen ten opzichte van de originele fiets zijn het vlinderstuur en de bullbars.

De bagagedrager is een speciale versie die uitgerust is met een "trekhaak" voor de aanhangfiets. Jawel, soms maken we er dus nog een langere trein van:
 

En mijn wederhelft? Die mag soms ook nog mee, maar die heeft intussen een elektrische fiets!

 

Engeland = nat en koud

At least dat is wat ze mij altijd zeggen.

Je gaat toch niet in Engeland fietsen zeker?
Daar regent het altijd!
En ge gaat die kleine meenemen? Allez jong?
(goed zot - schandalig ), wordt er dan vermoedelijk nog bij gedacht.

Maar hierzie: zoals de vooruitzichten nu zijn zullen we niet nat worden van de regen maar van het zweet.

De afgelopen drie jaar hebben we tijdens onze zee-fietstocht telkens wat regen en wind gehad. Ik ben nog NOOIT in Zuid-Engeland geweest met slecht weer. En dat moet intussen toch al een keer of 7-8 geweest zijn.

Nog een halve week en we zijn weg!

*gaat zonnecrème kopen*

Handig.

Google Streetview is toch handig om eens te zien wat voor fietspad ze in petto hebben...

Wijziging route

Publiceerde ik het postje hieronder de route die ik dacht te zullen nemen naar Duinkerke, kan ik ze weeral gaan aanpassen. Wat gegoogle naar die Digue du Braeck leverde een mooi verslag op bij de website fietstoeren. Daar las ik dat de 4 sluizen die we over moeten naar die Digue du Braeck zo nogal regelmatig open moeten om boten van wisselende grootte door te laten. In tegenstelling tot in Antwerpen bvb is er daar maar 1 overgang, en kan je dus niet gauw rondrijden naar de andere sluis, mocht de ene openstaan...Ik heb per mail bij fietstoeren.be even gepolst naar de grootte van de wachttijden en dat zou toch al snel minstens een half uur zijn. Gezien we pas net na de middag in Adinkerke zullen aankomen en we om 15u15 al moeten inchecken op de boot, kunnen we het ons niet permitteren om daar enkele keren prijs te hebben. Flexibel als we zijn (nu we nog niet voor open bruggen staan) passen we dan de heenroute maar aan. We rijden in de plaats door de stad via St.Pol-sur-Mer, Grande-Synthe en de iets minder schilderachtige raffinaderijen van Total. Op de terugweg vanuit Engeland toch langs de Digue de Braeck, dan moeten we niet op een uur kijken en kunnen we in alle rust de langsvarende boten bekijken.

(en hebben we hopelijk westenwind af.)

Eerste rit : Adinkerke-Duinkerke-Dover

Nu de knie het voorlopig schijnt te houden dan toch de echte eerste rit maar eens uitgestippeld. We vertrekken dus niet van huis uit met de fiets, maar rijden met de fiets op de trein naar de Panne. De rit van hieruit per fiets naar de Belgische kust hebben we intussen al 3 jaar na mekaar gedaan, dus dat kennen we al wel. Enfin, we vertrekken hier eigenlijk nog wel met de fiets naar Essen om de trein naar de Panne te nemen, maar die 8,2km weet ik nog wel zonder routeplanner te overbruggen. Schoon ritje om wat 'in' te rijden (en dan 3u in de trein stil te zitten...).

Voor het stuk naar Duinkerke/Dunkerque zijn het niet zo zeer de hellingen die het lastig maken: Op wat dijk of brug op en af na is het een spiegel, maar de wind zou wel eens spelbreker kunnen zijn. Vorig jaar tijdens onze zeerit waren de kilometers naast de vaart Brugge-Oostende en over de dijk tussen West- en Oostende het dodelijkst van de hele rit. We zijn uiteindelijk zelfs in Raversijde terug van de dijk af gereden en op de parallelbaan gaan rijden. Drukke weg die fietsers nog net duldt, maar daar konden we dan toch al tegen 12km/h windop boksen. Op de dijk ging het soms meer achteruit dan vooruit. Een beetje rekening houdend daarmee kwam ik op onderstaand traject. Ander criteria zijn uiteraard veiligheid en een beetje een fijne fietsomgeving.


De eerste 6km gaat vooral door Vlaamse en Frans-Vlaamse duinen waar vermoedelijk nog wel wat beschutting te vinden valt, maar na Gheyvelde wordt het via de Route du Zuydcoote door de polders waar de wind al snel vrij spel heeft. Nog eens 8km verder komen we in stedelijk gebied waar het qua wind dan weer nogal zal meevallen hoop ik. Ik had er trouwens geen erg op dat de Duinkerkse agglomeratie zo groot was. Van Leffrinckoucke over Malo-les Bains, Duinkerke zelf tot Saint-Pol-sur-Mer en Grande-Synthe is het quasi een aaneen gesloten gebied van bebouwing en havenindustrie. Dichtbebouwde gebieden zijn meestal niet zo praktisch om door te fietsen, zeker niet als er nog wat zigzag de juiste weg gevonden moet worden. Om zo snel mogelijk uit de drukte te zijn zou ik via een sluis of 3 naar de Digue du Braek willen rijden, een 7 km lange dijk tussen de zee en een groot kanaal met dokken. Aan twee kanten water dus en vermoedelijk westenwind op kop. Ik vrees ervoor dat dat een goed idee is, maar het moet machtig fietsen zijn. Verder gaat de rit dan langs het Canal des Dunes naar de ferryhaven. Mocht de wind ons al voor Duinkerke van onze sokken blazen hou ik alvast een alternatieve route via Saint-Malo en Grande Synthe achter de hand, maar dat is echt wel tweede keus. De ambitie om door de petroleumhaven te rijden op fietspadloze 4-baanswegen is echt wel klein.

Eén plein moet trouwens zeker worden aangedaan in Duinkerke: Place Jean Bart, waar een standbeeld van een 17e eeuwse kaper staat. Een plein met een standbeeld van een sabelzwaaiende piraat, daar moet voor gestopt worden. AAAARRR ! .

A New Hope

Na een week niet te hebben gefietst, maar wel dagelijks mijn kniestabilisatieoefeningen gedaan te hebben net even een klein toertje gedaan om te zien of de knie het houdt. Ook al voel ik wel dat ik het niet mag forceren, het ging en best goed eigenlijk. Kleine versnelling, rustig tempo houden, geen problemen. Nu weer stilletjesaan opbouwen en we gaan er wel geraken. Knieoefeningen doen, om de twee dagen een toertje doen en misschien ook wel stoppen met het avondzeteldieet van chips en bier. Het gaat keihard lukken.