Richting huis

Jaja, we zijn al lang thuis, maar ik presteer het toch maar om over een week vakantie 40 posts te schrijven en nog niet uitverteld te zijn. Het internet vollullen? Bwaja, maar er is nog plaats genoeg zeker?

Van de aankomst met de Air Line aan de O2 moesten we nog terug naar de Ibis geraken en daarvoor namen we nog eens de bus. Toevallig toch wel weer een échte rode dubbeldekker waar we ons weer snel naar boven haastten en daar weer voor chauffeur konden spelen. In tegenstelling tot de 'tube' heeft  een bus helaas wel te maken met congestion en traffic lights en het ging dan ook voor geen meter vooruit. Uiteindelijk geraakten we na meer London bus dan ons lief was net op tijd terug aan het hotel om de tandem op te halen. Daar waren ze volgens mij blij dat ze er vanaf waren en weer fatsoenlijk door hun bagageruimte konden. :-)

Nog een laatste foto met de fiets voor het hotel en de rit naar onze trein in London Bridge Station kon beginnen. Maar een kilometer of 7, maar wel door het drukke Londense verkeer. Al bij al viel de rit goed mee. Ofwel was er een fietspad, ofwel een aparte busrijstrook waar fietsers ook redelijk veilig op konden rijden. Door de algemene drukte waren wij trouwens het fastest moving vehicle on the road. Auto's en vrachtwagens die ons inhaalden staken we aan de verkeerslichten weer vlotjes voorbij. In een halfuurke stonden we met onze treintickets al in de hand. Het juiste perron bereiken  was andere koek. De lift was te klein voor de tandem dus dat werd om te beginnen de roltrap. Dat ging nog, de geïmproviseerde houten trappen naar het juiste perron waren zwaarder te verteren. Geen fietsgoot, gewoon de steile trap op, door een tunnel in OSB en daarna terug naar beneden langs een gelijkaardige trap. Ik moest de fiets met bagage en al quasi gewoon dragen. Niet leuk.

 De trein was mooi op tijd maar er was geen aparte fietswagon en de fiets paste net dwars in de opstapruimte. Er was dan ook nog een leukerd van de spoorwegen die met zo'n karretje met drank en koeken een paar keer heen en weer door de trein wilde maneuvreren terwijl dat dus eigenlijk niet ging. 1 keer kwam hij net toen we stilstonden in een station en kon ik even buiten en terug binnen rijden, de tweede keer moest ik het voorwiel helemaal opheffen zodat zijn kar er onderdoor kon. Onze medepassagiers vonden het wel grappig en we kregen spontaan fijne reacties op onze buitenmaatfiets. Niet van die Charles met zijn kar uiteraard, al bleef die ook wel vriendelijk.

De lift in Dove Priory was gelukkig wél groot genoeg voor onze fiets, eat that London Bridge. Een kilometerke verder waren we al terug aan de Blakes of Dover en konden we daar nog eens de trap af en de cellar bar door naar de achtertuin om de fiets andermaal tussen de biervaten te placeren.