Dag 1 :deel 2

Chillen in het hotel in Gillingham. Mooie derde dag achter de rug maar eerst verder verslag van dag 1 en 2.
 

Door de velden dus naar de ferryhaven, aan beide zijden van de weg stak er wel ergens industrie boven de horizon. Buiten een wat minder uitzicht hadden wij er geen last van. De weggetjes waren rustig en smal tussen het gras en de struiken. Nog een laatste stukje windop op de Route des Dunes en we stonden in de rij
om in te checken voor de boot. Bijna een uur te vroeg, maar beter dat dan te laat zeker? Intussen heb ik al door dat mijn tijdschema's nogal wat ruimte laten, dus stoppen we al eens wat meer. Aan de Engelse douane vond Len het gek dat die man zijn naam kende, we hadden hem echter wel net onze identiteitskaarten gegeven...

 

De rode lijn

We mochten bijna als eersten de boot op rijden. We maakten de fiets vast met een vieze koord en gingen naar boven. Niet handig met de bagage maar die lieten we toch liever niet zomaar achter. We bemachtigden en plaatsje vooraan aan het raam. Len speelde wat op de ipad en ik heb wat buiten gekeken en even geslapen zelfs. Toen er land in zicht kwam zijn we op het dek even naar de White Cliffs gaan zien. Serieus wat wind daar!  Eens aangemeerd konden we weer naar de fiets. We dachten eens slim te zijn en alle vrachtwagens voorbij te steken, maar we moesten van de steward helemaal wachten tot het laatst. Volg de rode lijn, was het advies. Dat die ineens ging ophouden was er niet bij gezegd. We zaten nog steeds binnen de omheining van de ferryterminal!

Even gevraagd aan een truckchauffeur die ons wist te zeggen dat we door een poortje hadden moeten gaan... Hij ging wel voor ons rijden en zeggen waar we er uit moesten. Dat poortje hadden we nog tien keer kunnen voorbij rijden, we moesten zelfs nog op een knopje duwen om het te openen.

Na wat gesukkel met links rijden al snel het hotel gevonden (handig die gps-app)en ingecheckt. De fiets naar de veilige parkeerplaats in de backyard brengen was en heel gedoe. Door het gebouw, langs een smalle trap naar beneden, door een al even smalle deur (haaks op de trap natuurlijk, zodat er ook nog een korte bocht inzat, via de cellarbar langs de achterdeur naar buiten, door de beergarden waar de fiets achteraan tussen de biervaten mocht staan... Goed dat de eigenaar ons mee door deze onderneming loodste.

De kamer was ouderwets maar wel in orde. Eerst een douche en dan even op verkenning in de stad. Avondmaal bij de kfc en even wandelen langs de dijk en door de winkelstraat met gesloten winkels. In een parkje werd er Kermis opgesteld, we zullen als we vrijdag terug in Dover zijn eens gaan kijken of het de moeite is, want dan gaat het open zijn. Ernaast was en speeltuintje met een kabelbaan en daar heeft onze speelvogel zich helemaal kunnen uitleven. Tegen 9u terug naar het hotel en in de pub van het hotel eens gaan kijken of de real ale van goede kwaliteit was. Dat was die dus duidelijk niet en zelfs de aanwezige pilsdrinkers hadden te klagen over hun bier. Ik heb een halve pint van de meest OK ale genomen, maar 2006, het jaar dat deze pub door CAMRA verkozen werd tot local pub van het jaar, is hier echt wel lang geleden.