Terug de plas over

Allé, het jaar is bijna om, ik zal eens aan het verslag van de laatste dag beginnen...van de vakantie begin augustus...

Ik ga het hier en daar even bij telegramstijl houden, het mag onderhand, na zoveel gepalaver over non-events. 

Dus, wat deden we op zaterdag 3 augustus van nog-efkes-dit-jaar 2013?
Opstaan - inpakken - fiets uit de kelder hijsen - langs Subway broodje halen- broodje opeten tijdens laatste bezoek aan het speeltuintje-met-de-kabelbaan - vertrek met de fiets naar de haven - rode lijn volgen - incheckkaart halen - aanschuiven tussen de auto's - zonnen - wachten.

Tijdens dat wachten aan de praat geraakt met twee andere fietsers die met de boot meegingen. Een Nederlandse dame met haar 12 (?) jaar oude dochter die een zeilvakantie afsloten met een ferrytrip huiswaarts omdat de zee voor hen te woelig was voor de zeiltrip naar het vasteland. Op de boot gingen we ieder onze eigen weg, maar bij het verlaten van de boot zagen we mekaar terug. Als fietser word je bij het verlaten van de boot in Duinkerke nog harder aan je lot overgelaten dan in Dover. Een pijl naar de snelweg is de enige richtingaangever die we zagen. Met ons stonden dus de Nederlanders en nog enkele fietsende Engelsen niet wetend waarheen. Gelukkig kon ik op de GPS ongeveer zien waar we heen moesten, dus vertrokken we richting Duinkerken-stad met in ons kielzog de andere fietsers.

 Met de wind in ons voordeel vonden we snel de Digue du Braeck, een strook land tussen de zee en het zeekanaal. Indrukwekkend, zeker met die harde wind in onze rug en de wilde zee aan onze linkerkant. De dijk loopt schuinweg het water in...mocht je willen waterfietsen... Ergens ook een beetje jammer dat we als wegwijzer voor de anderen fungeerden, wan we hadden hier makkelijk topsnelheden kunnen halen. Het fijne gezelschap en de mogelijkheid om nog eens in het Nederlands te babbelen maakte dat echter wel goed.

Het werd nog even spannend ook, net toen we op 1 van de bruggen over de sluizen fietsen ging er een alarm af en gingen de slagbomen dicht. Dan weer even open zodat ook onze laatste achtervolgers over konden en terug dicht om een boot door te laten. Na de haven verlieten de Engelsen ons om de trein te nemen in het station van Duinkerken, de Nederlanders fietsten gezellig verder mee tot in het centrum. Aan de place Jean Bart vonden we nog eens een Subway, maar Len vond de Franse versie minder lekker. De Nederlandse dames wilden met hun plooifietsen liever een bus of trein naar De Panne nemen, maar ook de bediende in de Subway kon hen daarover niet verder inlichten. Ze reden dan maar verder met ons mee, wat niet altijd meeviel door de winderige polders. Meestal hadden we echter de wind in de rug, dus op het zandpaadje net over de Belgische grens na ging het best wel goed.
In De Panne namen ze de kusttram naar Nieuwpoort, waar de mannen van hun gezelschap met de zeilboot naartoe waren gevaren. De aankomst in de Panne was ook voor ons zo goed als de afsluiter van onze reis al werd het onderweg toch nog even spannend, zeker voor Len. We moesten, net als op de heenreis, weer enkele keren overstappen. Altijd spannend om de tandem in de trein te krijgen, trappen op en af te doen met de fiets en bagage, maar op de trein werd het nog even onverwacht spannend toen Len nog net voor de aankomst in Gent naar de WC wilde. Spelend met het knopje van de automatische deuren slaagde hij er in om de WC-deur te blokkeren en zich op te sluiten net voor de trein stilstond. Met geen geweld kregen we de deur weer open en geen conducteur te zien. Ik bonkte dan maar op het deurtje van de machinist, die terstond kwam helpen. Na met vereende krachten wat trekken en duwen gaf de WC-deur zich dan uiteindelijk toch gewonnen...

De rest van de reis verliep gelukkig vlotter. De overstap in Antwerpen werd benut om nog eens een McDonaldske te doen. De trein naar Essen zat wel zo vol dat we 5 rijtuigen van onze fiets vandaan zaten. Tegen dat we dichter bij onze eindbestemming kwamen spurtten we bij elke halte echter telkens een stukje dichter, zodat we in ons eindstation Wildert enkel nog de 1e klas wagon moesten overbruggen. Het stukje naar Nieuwmoer hadden we wind in de rug - en verliep zonder dat daar nog veel over te palaveren valt.

The End.

 

Family Funfair in Dover

We hadden het al gezien op de heenreis: In Dover waren ze een kermis aan het opbouwen, en volgens de posters zou die open zijn op de dag dat we er weer zouden zijn. Len zag het al volledig zitten om na Nieuwmoer kermis er nog ene mee te pikken, dus dat hebben we dan maar gedaan ook. Zij het met strenge budgetaire regels. :-)

De meeste attracties op Family Fun Fair zouden volgens mij de keuring hier niet echt halen. Het zag er allemaal een beetje roestig en afgebleekt uit. De ritjes kosten maar £1,00, behalve het ballengooien en de schietkraam die waren eigenlijk onwaarschijnlijk duur (£3,00 voor 5 keer met een kurkenstop schieten ). We hielden het dan maar bij 1 rit in de "Terminator" en deden de rest van het budget op aan de "dodgems"aka botsauto's. Raar botsautoregelement hadden ze daar wel: Iedereen moest in dezelfde richting rijden en als je wat te hard botste dan kreeg je naar je voeten van een toezichter met para-allures. Len begreep er niks van en deed gewoon zijn zin, tot frustratie van de opzichter. Rare jongens, die Britten.

Om de avond af te sluiten gingen we nog even langs het speeltuintje-met-de-kabelbaan. Er kwam nog een ander jongetje met de kabelbaan spelen en die babbelde honderduit. Ik haalde voor hem dan ook maar de kabelbaan en moest hem net als Len nog even duwen om sneller te gaan. Gerry heette hij, mar Len had hem al snel tot Babbelkous omgedoopt. Dat we van België kwamen vond hij al gek, dat we met de fiets naar Londen waren geweest vond hij nog gekker. (There are trains you know?). Zijn babbel stond geen moment stil. Len verstond er niks van, maar vond het wel leuk om nog eens met een ander jongetje te spelen. Na een tijdje moest babbelkous naar zijn mama komen en liepen wij nog even over de fair met al zijn lichtjes. Wel mooi, en toch wel speciaal vond ik, met dat groot kasteel-op-de-berg op de achtergrond.

Fotoreportage...

 

   

 

 

Richting huis

Jaja, we zijn al lang thuis, maar ik presteer het toch maar om over een week vakantie 40 posts te schrijven en nog niet uitverteld te zijn. Het internet vollullen? Bwaja, maar er is nog plaats genoeg zeker?

Van de aankomst met de Air Line aan de O2 moesten we nog terug naar de Ibis geraken en daarvoor namen we nog eens de bus. Toevallig toch wel weer een échte rode dubbeldekker waar we ons weer snel naar boven haastten en daar weer voor chauffeur konden spelen. In tegenstelling tot de 'tube' heeft  een bus helaas wel te maken met congestion en traffic lights en het ging dan ook voor geen meter vooruit. Uiteindelijk geraakten we na meer London bus dan ons lief was net op tijd terug aan het hotel om de tandem op te halen. Daar waren ze volgens mij blij dat ze er vanaf waren en weer fatsoenlijk door hun bagageruimte konden. :-)

Nog een laatste foto met de fiets voor het hotel en de rit naar onze trein in London Bridge Station kon beginnen. Maar een kilometer of 7, maar wel door het drukke Londense verkeer. Al bij al viel de rit goed mee. Ofwel was er een fietspad, ofwel een aparte busrijstrook waar fietsers ook redelijk veilig op konden rijden. Door de algemene drukte waren wij trouwens het fastest moving vehicle on the road. Auto's en vrachtwagens die ons inhaalden staken we aan de verkeerslichten weer vlotjes voorbij. In een halfuurke stonden we met onze treintickets al in de hand. Het juiste perron bereiken  was andere koek. De lift was te klein voor de tandem dus dat werd om te beginnen de roltrap. Dat ging nog, de geïmproviseerde houten trappen naar het juiste perron waren zwaarder te verteren. Geen fietsgoot, gewoon de steile trap op, door een tunnel in OSB en daarna terug naar beneden langs een gelijkaardige trap. Ik moest de fiets met bagage en al quasi gewoon dragen. Niet leuk.

 De trein was mooi op tijd maar er was geen aparte fietswagon en de fiets paste net dwars in de opstapruimte. Er was dan ook nog een leukerd van de spoorwegen die met zo'n karretje met drank en koeken een paar keer heen en weer door de trein wilde maneuvreren terwijl dat dus eigenlijk niet ging. 1 keer kwam hij net toen we stilstonden in een station en kon ik even buiten en terug binnen rijden, de tweede keer moest ik het voorwiel helemaal opheffen zodat zijn kar er onderdoor kon. Onze medepassagiers vonden het wel grappig en we kregen spontaan fijne reacties op onze buitenmaatfiets. Niet van die Charles met zijn kar uiteraard, al bleef die ook wel vriendelijk.

De lift in Dove Priory was gelukkig wél groot genoeg voor onze fiets, eat that London Bridge. Een kilometerke verder waren we al terug aan de Blakes of Dover en konden we daar nog eens de trap af en de cellar bar door naar de achtertuin om de fiets andermaal tussen de biervaten te placeren.

Fly Emirates

Snel nog een stukje verslag, voor de feiten door de gaten mijn afstervend geheugen sijpelen...

Na ons bezoekje aan de Tower Bridge was de middag alweer ruim gepasseerd en gezien we in de late namiddag onze fiets moesten ophalen in de IBIS van Greenwich was er niet veel tijd meer over om te nog te gaan sightseeën. Eén attractie had ik toch nog graag gedaan: De Emirates Air Line. Als alternatief voor een ritje in de dure London Eye (£19,20+£12,30) kan je de lucht in voor een fractie van die prijs. We betaalden £4,30 voor een enkele rit bovenop onze dagkaart voor de underground. In de plaats van een rondje te draaien in een rad neem je plaats in een ruime comfortabele cabine voor een vlucht over de Thames. Vanuit de stad (Tower Hill) neem je de DLR richting Beckton en stap je uit bij het station Royal Victory. Een korte wandeling (wel een beetje zoeken) brengt je bij Emirates Royal Docks, het vertrekstation van kabelbaan en kortbij de London City Airport.

Het was helemaal niet druk, we wachtten even en hadden een cabine helemaal voor ons zelf. Handig om weten voor de fietsers: Je mag een fiets meenemen tijdens de rit. Ik had van tevoren eens geïnformeerd of er ook een tandem mee kon,  maar dat was helaas niet het geval.

Het uitzicht was magnifiek. We vlogen over de Thames naar North Greenwich en zagen vlakbij de O2-arena (Millennium Dome) en de oude dokken, iets verder de wolkenkrabbers van Canary Wharf, en nog wat verder in de verte the Shard, Londens hoogste gebouw en de city met de 'Augurk'.

Een aanrader dus, al ligt de Air Line wel een beetje buiten het centrum. Je hebt er ook een metroticket tot zone 3 voor nodig, maar de rit met de DLR is voor kinderen ook wel leuk. In deze automatische treinen is geen chauffeur of stuurcabine, wat maakt dat je (als er plaats is) vooraan kan gaan zitten en recht vooruit kan kijken. Met een beetje fantasie speelt je kind zelf voor machinist.

Antwerpen autovrij !

Tussendoor even reklam maken voor een geweldig fietsevenement van't weekend:
http://www.antwerpenautovrij.be/

En check ook CittA, de weekendend bijlage van de Gazet, die helemaal in het teken van de fiets staat en waarvan de Deense fietsideeën in elke Vlaamse stad of gemeente zouden moeten doordringen.

http://www.gva.be/regio-antwerpen-stad/antwerpen/flaneren-fietsen-en-koersen-tijdens-antwerpen-autrovrij.aspx

Londen baby!

Het bed van de Ibis was goed, ik zou het verdorie mee naar huis genomen hebben mocht het in de bagage hebben gepast. Het weer daarentegen, dat was niet om over te stoefen. Gewekt door donder en regen spoedden we ons niet al te veel om weg te geraken. Tegen een uur of tien vonden we het toch wel goed geweest en met de regenjassen in de aanslag trokken we naar beneden om de stad in te gaan.  Van de vriendelijke dame aan de balie mochten we de fiets in de bagageruimte laten staan tot in de late namiddag en dus trokken we met de DLR naar de City. Een snelle sandwich van de Subway deed dienst als ontbijt. Een broodje met kip en groente en kaas, ongezond kan dat toch niet zijn hé.

Len had in een boek van Londen over de "augurk" gelezen, een (i)conische wolkenkrabber van architect Norman Foster. We hadden hem al gezien vanaf het Thames Path toen we aan het fietsen waren en vanaf de overkant in Greenwich, maar nu wilden we hem eens van dichtbij zien. Met de gps in de aanslag zochten we onze weg vanaf Tower Hill. Na wat zoeken zagen we ineens de "Gherkin" weerspiegelen in de glasgevel van het gebouw ernaast. Cool! We waagden het even binnen te gaan in de lobby van de kantoren, maar de brede securityman deed ons snel weer buiten gaan. Een rondje rond het gebouw leerde ons dat we ook zo in het gebouw konden... aan de andere kant was er stomweg een gazettenwinkel en een tearoom.  De contrasten zijn trouwens wel groot in de Londense City. Naast de skyscrapers staan simpele huisjes en oude gebouwen in een wirwar van straten en straatjes.

Volgende op Len zijn to do lijstje was een ritje met een echte Londense dubbeldekkerbus. Om het nog wat Londenser te maken namen daarvoor een bus die over de Tower Bridge reed. We konden zelfs vooraan van boven zitten. Met de fiets waren we trouwens sneller geweest. De bus stond een hele tijd vast in het verkeer. :-( 


Aan de overkant van de bridge stapten we af en namen de trap naar beneden, waar we de rondleiding door de brug startten vanaf de Engine Room. Door steenkool aangedreven stoommotoren en olievijzels bedienden de mechaniek om de brug omhoog te takelen als er boten door moesten. Nu staan ze werkeloos te blinken want tegenwoordig zijn de motoren elektrisch. Leuk voor kinderen waren de proefopstellingen waar je met hydraulische druk en balans kon experimenteren. Len kreeg ook een "paspoort" en kon tijdens de exhibition stickerblaadjes verzamelen om er op te kleven. Na de machinekamer moesten we terug de brug op om ons aan te melden aan 1 van de torens waar we direct met de lift omhoog gingen.

Boven in de toren speelde een projectie met levensgrote figuren over het ontstaan van de brug. Met Queen Victoria, architect Horace Jones,...Heel knap gedaan en met wat vertaalwerk vond ook Len het heel geslaagd. Vooral dat de architect al dood was eer de brug af was vond hij wel grappig... hmmf...

 

Hot time - Summer in the city

Nog efkes om onze laatste dagen ook voor de eeuwigheid te bewaren...

Na wat te zijn bekomen en een douche toch terug op pad, want in Londen kan je toch niet zomaar op je kamer blijven zitten, en zeker niet als je maar goed 1 dag te spenderen hebt. Gezien Len de Thames Clipper wat te traag vond namen we de DLR naar de city. Eerst naar de Big Ben natuurlijk, dé landmark die Len zeker gezien wilde hebben. Vanaf Westminster heb je aan de andere kant van de Thames ook zicht op de London Eye, dus dat was mooi meegenomen.

 

Een iets langer dan gehoopte wandeling (Dorst! Honger!) door het met picknickers, boozers en zonnende medemensen bezaaide St.James Park bracht ons bij Buckingham Palace. Geen wachters met berenmuts te zien, dat was wel een tegenvaller. Wat foto's en een klimpartij op een leeuw van het standbeeld later wandelden we verder door Green Park, waar vanalles in orde was gebracht voor de "Prudential Bike Ride", een fietsmanifestatie door Londen die we net zouden missen. Jammer, ze verwachtten namelijk een 20.000 fietsers om door Londen en omstreken te fietsen, zowel profs als amateurs. Anyway, terug de underground in om een halte verder bij Picadilly Circus terug boven te komen. Even in bewondering voor de lichtreclames, dan de McDonald's in voor ons laat avondmaal. We rammelden van de honger dus dat ging er wel in.

 

Wat er ook nog wel in zou gaan waren M&M's naar het schijnt. Dichtbij Picadilly Circus is dus ook M&M's World. 4 verdiepingen vol snoepplezier! De chocoladewalm komt je alvast tegemoet als je binnenkomt. Na een uurtje buiten gegaan met een m&m golfbal voor nonkel Tom en 715gram m&m's als souvenir.... en ook een beetje voor onderweg. Drukdrukdruk trouwens tussen Leicester Square en Picadilly Circus. Zoveel volk jong, niet te doen! Omdat we aan Tower Bridge moesten overstappen van de tube naar de DLR hebben we nog even rondgewandeld bij de Tower en de bijhorende Bridge by night. DLR op en na nog een overstap op het juiste spoor naar Greenwich. Zalig bed en dito kamer in de Ibis trouwens. Luxe! En nog onvoorzien gratis wifi ook!