Dag 2: Dover - Canterbury part 1

In ons hotel, Blakes of Dover, was geen ontbijt ingrepen, dus nadat we gepakt hadden en de fiets terug via de smalle trap naar boven hadden gezeuld, sprongen we nog snel de supermarkt binnen om wat te eten te kopen. Stok- en chocoladebroodjes en een stukje kaas rijker trokken we weer naar het speeltuintje om daar op een bankje te eten. Len vond het best wel handig om op de kabelbaan te eten, ik ben toch maar op de bank blijven zitten.

Vol goede moed vertrokken langs het fietspad naast het riviertje de Dour, zagen we al snel de eerste helling opduiken. We geraakten een 20 meter bergop tot de trappers doorslipten. Gestopt en gecheckt wat het probleem was, maar het was duidelijk dat er een fietsenmaker aan te pas zou moeten komen. Het probleem zat in de naaf van het wiel.

Toevallig fietste er net iemand langs waaraan we de weg naar een fietsenmaker vroegen. De vriendelijke mens reed ons voor naar de Halfords, een paar km terug. Gelukkig liep de weg lichtjes naar beneden, want bergop of zelfs op vlakke weg geraakten we niet meer vooruit.

Bij de Halfords ging er gelukkig onmiddellijk iemand aan de slag om ons terug in gang te krijgen. De diagnose was snel gesteld, de te verwachten rekening ook. En nieuw wiel was de snelste oplossing, maar daar moesten dan ook nieuwe tandwielen op want de oude pasten natuurlijk niet meer op dat nieuwe wiel. £60 later en een uur armer konden we onze valse start goedmaken.

Dag 1 :deel 2

Chillen in het hotel in Gillingham. Mooie derde dag achter de rug maar eerst verder verslag van dag 1 en 2.
 

Door de velden dus naar de ferryhaven, aan beide zijden van de weg stak er wel ergens industrie boven de horizon. Buiten een wat minder uitzicht hadden wij er geen last van. De weggetjes waren rustig en smal tussen het gras en de struiken. Nog een laatste stukje windop op de Route des Dunes en we stonden in de rij
om in te checken voor de boot. Bijna een uur te vroeg, maar beter dat dan te laat zeker? Intussen heb ik al door dat mijn tijdschema's nogal wat ruimte laten, dus stoppen we al eens wat meer. Aan de Engelse douane vond Len het gek dat die man zijn naam kende, we hadden hem echter wel net onze identiteitskaarten gegeven...

 

De rode lijn

We mochten bijna als eersten de boot op rijden. We maakten de fiets vast met een vieze koord en gingen naar boven. Niet handig met de bagage maar die lieten we toch liever niet zomaar achter. We bemachtigden en plaatsje vooraan aan het raam. Len speelde wat op de ipad en ik heb wat buiten gekeken en even geslapen zelfs. Toen er land in zicht kwam zijn we op het dek even naar de White Cliffs gaan zien. Serieus wat wind daar!  Eens aangemeerd konden we weer naar de fiets. We dachten eens slim te zijn en alle vrachtwagens voorbij te steken, maar we moesten van de steward helemaal wachten tot het laatst. Volg de rode lijn, was het advies. Dat die ineens ging ophouden was er niet bij gezegd. We zaten nog steeds binnen de omheining van de ferryterminal!

Even gevraagd aan een truckchauffeur die ons wist te zeggen dat we door een poortje hadden moeten gaan... Hij ging wel voor ons rijden en zeggen waar we er uit moesten. Dat poortje hadden we nog tien keer kunnen voorbij rijden, we moesten zelfs nog op een knopje duwen om het te openen.

Na wat gesukkel met links rijden al snel het hotel gevonden (handig die gps-app)en ingecheckt. De fiets naar de veilige parkeerplaats in de backyard brengen was en heel gedoe. Door het gebouw, langs een smalle trap naar beneden, door een al even smalle deur (haaks op de trap natuurlijk, zodat er ook nog een korte bocht inzat, via de cellarbar langs de achterdeur naar buiten, door de beergarden waar de fiets achteraan tussen de biervaten mocht staan... Goed dat de eigenaar ons mee door deze onderneming loodste.

De kamer was ouderwets maar wel in orde. Eerst een douche en dan even op verkenning in de stad. Avondmaal bij de kfc en even wandelen langs de dijk en door de winkelstraat met gesloten winkels. In een parkje werd er Kermis opgesteld, we zullen als we vrijdag terug in Dover zijn eens gaan kijken of het de moeite is, want dan gaat het open zijn. Ernaast was en speeltuintje met een kabelbaan en daar heeft onze speelvogel zich helemaal kunnen uitleven. Tegen 9u terug naar het hotel en in de pub van het hotel eens gaan kijken of de real ale van goede kwaliteit was. Dat was die dus duidelijk niet en zelfs de aanwezige pilsdrinkers hadden te klagen over hun bier. Ik heb een halve pint van de meest OK ale genomen, maar 2006, het jaar dat deze pub door CAMRA verkozen werd tot local pub van het jaar, is hier echt wel lang geleden.

 

 

  

Dag 1: deel 1

Op een terrasje aan de Abbots Mill Garden in Canterbury. In korte mouwen in de zon, dat had Ik deze morgen niet kunnen denken. Het leek wel of er een paar weergoden deze blog gelezen hadden en me even op mijn plaats wilden zetten. Koud en nat dus. Anyway. Eerst verslag van gisteren.




Start !

Na de snoepbevoorrading bij Moeke op een drafje naar het station in Essen. De eerste hindernis was alvast de tunnel onder de sporen. Niet handig, die trappen, met een geladen lange fiets. We waren goed op tijd, we moesten zelfs nog even wachten op de machinist alvorens de conductrice de deur van de fietswagon kon openen. In Heide stapten er nog fietsreizigers op. Ze hadden eerder deze maand ook in Engeland gefietst maar reden nu via een omweg via Henegouwen tot aan de kust.

De overstap in Antwerpen-Centraal verliep smoothly door de ruime liften, al zaten we op de trein niet zo comfortabel. Het bagagecompartiment was te klein voor onze fiets van tweeënhalve meter dus die moest het gangetje. Aanzien de bagageruimte zich bij de eerste klas bevond zijn we dan maar in het opstaphalletje op de grond gaan zitten.

Wel leuk trouwens dat de mensen je spontaan aanspreken als je met zo'n opvallende fiets op stap bent. We hadden gelijk burt van andere reizigers. De overstap in Gent was iets minder smooth met trap en roltrap maar de trein naar De Panne had weer een "bowlingbaan" wagon (dixit Len) en stopcontacten om onze elektronica te laden. In De Panne zagen we al snel bomma en bompa. Ze verblijven momenteel aan zee en kwamen speciaal naar De Panne om ons nog even uit te wuiven. Tof! 
Eindelijk de echte start dan. GPS ingesteld en en route naar Frankrijk. Een stukje zandweg moest alvast kunnen, het moet niet te makkelijk zijn ook. Na wat bos en duinen toch de polders met veel wind in. Goed dat de Digue du Braeck niet op het programma stond ... Buiten de wind niet veel te melden. Het ging best vlot, het motertje op het tweede zadel trapte goed mee, dus we waren 10 minuten voor mijn schema op de Place Jean Bart in Dunkerque. Even halt voor een koekje en een snoepje en wat foto's van het piratenstandbeeld en on y va. Dankzij de GPS makkelijk door Dunkerque geraakt en via St.-Pol-sur-Mer en Grande Synthe in rechte lijn verder. Belangrijkste meevaller was dat men de weg met de grote brug over een spoorlijn en een kanaal intussen voorzien heeft van een breed fietspad. Op Google streetview was dat nog 4-baansweg met een schamel strookje voor sukkels met de fiets, nu was het gelukkig veel veiliger en we bereikten al snel het paadje door de velden dat naar de boot leidde.  (to be continued)

 

Vierde rit : Gillingham - Greenwich

Laatste officiële rit op Engelse bodem. Er is nog een stukje te rijden van ons hotel in Greenwich naar het station London Bridge (waar ook de London Dungeon is, by the way), maar dat is maar een kom of 6 of 8km naar gelang we de snelste of rustigste weg nemen, maar dat tel ik niet mee. De laatste rit is Duinkerke-De Panne en dat wordt de route die ik had gepland voor de heenweg, over de Digue du Braeck, maar dan in de omgekeerde richting.

Hoe dichter bij Londen hoe meer verkeer en door veel stedelijk gebied. Gillingham en Rochester hangen al aan elkaar, verder Gravesend, Swanscombe, Dartford, druk druk druk lijkt me dat. Vooral kwestie van niet verloren te rijden in de wirwar van straten. Na Dartford wordt het weer wel wat rustiger langs het pad langs de Thames voor 14km. De laatste bult in de Thames snijden we nog af zodat we op een totaal van 58km komen.

De fiets is geladen, morgen vertrek !

Derde rit : Canterbury-Gillingham

Nog op de valreep voor vertrek de laatste ritten toevoegen. Dag 3: In het begin nog efkes een berg, maar voor de rest op wat molshopen na stillekes naar beneden. In Faversham een ommetje rond de "oudste brouwerij van Engeland", Shepherd Neame, ik ben altijd in voor brouwerijgebouwen (en bier, dat ook ja, maar dat zal niet voor onderweg zijn) . We volgen grotendeels de National Cycle Network (NCR) 1, met wat short cuts of omwegen om industrie of te hoge heuvels te vermijden.

Onze fiets

Ik kreeg de vraag wat voor tandem we hebben. Bij deze dus: Tadaa! Onze tandem:

Eigenlijk is het een gewone (merkloze) tandem voor volwassenen die mijn wederhelft en ik gekocht hebben om samen te fietsen. (U kent dat wel:  de ene partner fiets te rap of te ver of de andere te traag...). Zonder al te veel onderzoek naar de geschikte tandem of advies te vragen bij de fietsenmaker kochten we deze omdat de prijs OK was en we toen nog niet zeker wisten of een tandem wel iets voor ons was. Buiten wat try-outs kwam van dat samen fietsen uiteindelijk niet veel in huis. Mijn wederhelft zat niet echt comfortabel omdat haar stuur te dichtbij stond en verder naar voor konden we het niet zetten want dan zat het tegen mijn achterste. Niet praktisch dus. Ook mijn fietsstijl als stuurman zorgde hier en daar voor nogal wat wrevel, (boze tongen zouden gewag durven maken van "roekeloos", ik hou het liever op "ervaren") dus de tandem verdween geruime tijd in de garage. Op een gegeven moment wilden we hem zelfs verkopen, maar na een ruzie tussen de kindjes over wie nu mee mocht met de aanhangfiets kwam ik op het idee de tandem aan te passen zodat de oudste mee kon op de tandem en de jongste op de aanhangfiets.

 

Wat was daar voor nodig? De buis waarin de zadelpin schuift heb ik wat korter gezaagd, dan er een kinderzadel opgezet, maar het probleem was nog steeds dat Len niet bij de trappers kon als ze beneden stonden. Ouderwets "blokjes op de trappers" dan maar? Wat gegoogle bracht me bij "crankverkorters". In de buurt hier in België kende geen enkele fietsenmaker dat, maar na een tip van een Nederlandse vriendin vond ik net de grens over in Roosendaal een fietsenmaker die die dingen in stock had. Niet dat die dingen dan direct pasten op mijn aluminium cranks, daar moest ik ze eerst nog wat voor met de slijpschijf bewerken. (na een tip via http://fietsenmetkinderen.info/)

De teenhaken heb ik er op gezet omdat Len telkens van de trappers schoot als ik stopte met trappen of te snel ging.

 

Andere wijzigingen ten opzichte van de originele fiets zijn het vlinderstuur en de bullbars.

De bagagedrager is een speciale versie die uitgerust is met een "trekhaak" voor de aanhangfiets. Jawel, soms maken we er dus nog een langere trein van:
 

En mijn wederhelft? Die mag soms ook nog mee, maar die heeft intussen een elektrische fiets!

 

Engeland = nat en koud

At least dat is wat ze mij altijd zeggen.

Je gaat toch niet in Engeland fietsen zeker?
Daar regent het altijd!
En ge gaat die kleine meenemen? Allez jong?
(goed zot - schandalig ), wordt er dan vermoedelijk nog bij gedacht.

Maar hierzie: zoals de vooruitzichten nu zijn zullen we niet nat worden van de regen maar van het zweet.

De afgelopen drie jaar hebben we tijdens onze zee-fietstocht telkens wat regen en wind gehad. Ik ben nog NOOIT in Zuid-Engeland geweest met slecht weer. En dat moet intussen toch al een keer of 7-8 geweest zijn.

Nog een halve week en we zijn weg!

*gaat zonnecrème kopen*