Family Funfair in Dover

We hadden het al gezien op de heenreis: In Dover waren ze een kermis aan het opbouwen, en volgens de posters zou die open zijn op de dag dat we er weer zouden zijn. Len zag het al volledig zitten om na Nieuwmoer kermis er nog ene mee te pikken, dus dat hebben we dan maar gedaan ook. Zij het met strenge budgetaire regels. :-)

De meeste attracties op Family Fun Fair zouden volgens mij de keuring hier niet echt halen. Het zag er allemaal een beetje roestig en afgebleekt uit. De ritjes kosten maar £1,00, behalve het ballengooien en de schietkraam die waren eigenlijk onwaarschijnlijk duur (£3,00 voor 5 keer met een kurkenstop schieten ). We hielden het dan maar bij 1 rit in de "Terminator" en deden de rest van het budget op aan de "dodgems"aka botsauto's. Raar botsautoregelement hadden ze daar wel: Iedereen moest in dezelfde richting rijden en als je wat te hard botste dan kreeg je naar je voeten van een toezichter met para-allures. Len begreep er niks van en deed gewoon zijn zin, tot frustratie van de opzichter. Rare jongens, die Britten.

Om de avond af te sluiten gingen we nog even langs het speeltuintje-met-de-kabelbaan. Er kwam nog een ander jongetje met de kabelbaan spelen en die babbelde honderduit. Ik haalde voor hem dan ook maar de kabelbaan en moest hem net als Len nog even duwen om sneller te gaan. Gerry heette hij, mar Len had hem al snel tot Babbelkous omgedoopt. Dat we van België kwamen vond hij al gek, dat we met de fiets naar Londen waren geweest vond hij nog gekker. (There are trains you know?). Zijn babbel stond geen moment stil. Len verstond er niks van, maar vond het wel leuk om nog eens met een ander jongetje te spelen. Na een tijdje moest babbelkous naar zijn mama komen en liepen wij nog even over de fair met al zijn lichtjes. Wel mooi, en toch wel speciaal vond ik, met dat groot kasteel-op-de-berg op de achtergrond.

Fotoreportage...

 

   

 

 

Richting huis

Jaja, we zijn al lang thuis, maar ik presteer het toch maar om over een week vakantie 40 posts te schrijven en nog niet uitverteld te zijn. Het internet vollullen? Bwaja, maar er is nog plaats genoeg zeker?

Van de aankomst met de Air Line aan de O2 moesten we nog terug naar de Ibis geraken en daarvoor namen we nog eens de bus. Toevallig toch wel weer een échte rode dubbeldekker waar we ons weer snel naar boven haastten en daar weer voor chauffeur konden spelen. In tegenstelling tot de 'tube' heeft  een bus helaas wel te maken met congestion en traffic lights en het ging dan ook voor geen meter vooruit. Uiteindelijk geraakten we na meer London bus dan ons lief was net op tijd terug aan het hotel om de tandem op te halen. Daar waren ze volgens mij blij dat ze er vanaf waren en weer fatsoenlijk door hun bagageruimte konden. :-)

Nog een laatste foto met de fiets voor het hotel en de rit naar onze trein in London Bridge Station kon beginnen. Maar een kilometer of 7, maar wel door het drukke Londense verkeer. Al bij al viel de rit goed mee. Ofwel was er een fietspad, ofwel een aparte busrijstrook waar fietsers ook redelijk veilig op konden rijden. Door de algemene drukte waren wij trouwens het fastest moving vehicle on the road. Auto's en vrachtwagens die ons inhaalden staken we aan de verkeerslichten weer vlotjes voorbij. In een halfuurke stonden we met onze treintickets al in de hand. Het juiste perron bereiken  was andere koek. De lift was te klein voor de tandem dus dat werd om te beginnen de roltrap. Dat ging nog, de geïmproviseerde houten trappen naar het juiste perron waren zwaarder te verteren. Geen fietsgoot, gewoon de steile trap op, door een tunnel in OSB en daarna terug naar beneden langs een gelijkaardige trap. Ik moest de fiets met bagage en al quasi gewoon dragen. Niet leuk.

 De trein was mooi op tijd maar er was geen aparte fietswagon en de fiets paste net dwars in de opstapruimte. Er was dan ook nog een leukerd van de spoorwegen die met zo'n karretje met drank en koeken een paar keer heen en weer door de trein wilde maneuvreren terwijl dat dus eigenlijk niet ging. 1 keer kwam hij net toen we stilstonden in een station en kon ik even buiten en terug binnen rijden, de tweede keer moest ik het voorwiel helemaal opheffen zodat zijn kar er onderdoor kon. Onze medepassagiers vonden het wel grappig en we kregen spontaan fijne reacties op onze buitenmaatfiets. Niet van die Charles met zijn kar uiteraard, al bleef die ook wel vriendelijk.

De lift in Dove Priory was gelukkig wél groot genoeg voor onze fiets, eat that London Bridge. Een kilometerke verder waren we al terug aan de Blakes of Dover en konden we daar nog eens de trap af en de cellar bar door naar de achtertuin om de fiets andermaal tussen de biervaten te placeren.