Gillingham part 3

Na de verfrissing van het zwembad nog het laatste stukje verder gefietst naar het hotel. Bergop natuurlijk, maar we staken de fietsende lokale bevolking vlotjes voorbij.

We sliepen trouwens in een écht hotel in plaats van een pub met annex deze keer, the King Charles Hotel. Degelijke kamer met twee afzonderlijke bedden. De fiets kon binnen slapen in een vergaderzaaltje, de Wifi was wel betalend (£5,00) maar gezien de vrij lage kamerprijs en inbegrepen ontbijt was dat nog een koopje. We zijn na onze check-in nog even naar de High Street-met-de-gesloten-winkels gewandeld en bij de Subway binnen gesprongen voor een broodje. Er was nog een "American restaurant" ook, maar voor de prijs van een burger en wat frietjes daar hadden we bij de Subway meer waar voor ons geld. Ik heb Len intussen opgedragen er op te letten dat ik voor mezelf voortaan ook 6 inch broodjes bestel ipv een foot long. Kwestie van me niet weer te overeten.

Op de terugweg zagen we nog een groot park met een eindeloos lijkend wandelpad op de helling, dus dat zijn we even opgewandeld. Len ging bijna dood van het wandelen, maar met wat goede wil en mijn motiveringscapaciteiten heeft hij toch nog flink meegewandeld. Aan de andere kant van de helling keken we uit op Chatham - niet zo'n bijster interessant zicht eigenlijk. Vroeg gaan slapen deze keer, allebei moe van de drukke dag.

Naar Gillingham: part 2

Een paar kilometer verder, boven Rainham, raakte we even van de GPS-track af en moest er rechtsomkeer gemaakt worden. Een 50 meter terug hadden we een klein fietspaadje gemist en we maakten voor het eerst kennis met het fenomeen "fietserspoortje". Om wat voor reden dan ook zetten de Engelsen graag gekke hekjes of poortjes voor de paden waar enkel fietsers en voetgangers gewenst zijn. Ik vermoed dat ze er vooral motors, quads en ruiters mee tegen willen houden, maar voor een fiets zoals de onze waren ze ook vaak een uitdaging. Onderaan zijn ze breed, dus voor de bagagetassen was het geen probleem, maar bovenaan lopen ze smaller toe en voor mijn breed en hoog stuur was dat telkens volledig stoppen en even maneuvreren voor we verder konden.

Het pad was heel mooi, wel geen glad beton of asfalt, maar vlot rijdend hard zand met grind en kronkelend langs de kreken van de River Medway. Wel een niet-alledaags zicht: De kreken stonden droog en her en der verspreid lagen er boten in de modder, te wachten op hoog tij. Sommige boten lagen er zichtbaar al een hele tijd, als aangespoelde bruin verroeste potvissen.

Bij een bankje stopten we even om van het uitzicht te genieten, mijn zweet wat af te kuisen, te drinken en een inspectie van de snoepjesdoos en Len vroeg of we naar de gestrande boten zouden kunnen wandelen. De modder zag er echter maar een pappotje uit, dus ik zei dat dat wel gevaarlijk kon zijn want dat het misschien wel drijfzand was. Ha ja, drijfzand is gevaarlijk, dat had hij bij de Mythbusters al eens gezien. Terwijl ik dus dacht dat de boodschap was begrepen, vroeg hij nog eens: "Mag ik dan eens naar die boot lopen?" Gezien hij al heel de rit stomme vragen (genre:"papaaaaa, ben jij een kieke?" x100) aan het stellen was dacht ik dat hij weer zo bezig was. Stomme vragen vragen om een stom antwoord, dus ik zei met een zucht: "ja, doe maar hoor!"

Vervolgens lette ik 2 seconden niet op en zat ik wat met de GPS te prullen, tot ik hem ineens hoorde roepen: "Ik zak weg!!!" Was hij dus toch al een meter of vier richting boot gegaan en zijn schoenen zakten al helemaal onder in het slijk  Gelukkig kon hij nog snel terugkomen en had hij zijn beide schoenen nog aan. Zijn enig paar schoenen(*) zat dus nu onder een dikke laag grijze modder. *Zucht - wie is het kieke hier nu?*  De grootste klodders heb ik wat van de schoenen geklopt en ze met wat gras verder afgekuist. Zijn benen en voeten heb ik afgespoeld met water uit de drinkenbussen. Maar het was MIJN schuld, want ik had gezegd dat het mocht. Heel het verhaal van het drijfzand was dan toch niet zo goed doorgedrongen, blijkbaar. Ironie en kinders, het gaat toch niet zo goed samen en de bordjes die de gevaren van de plek aanduidden (oa. "deep mud") waar hij langs gelopen was waren in het Engels, dus dat hielp ook al niet.

Verder fietsen dan maar en van een afstandje naar de boten kijken. Enkele "poortjes" verder reden we nog langs een scheepswerf waarna we op een druk grasplein kwamen. Trampolines, springkastelen en een peuterbadje trokken een massa volk aan. We waren aangekomen in Gillingham bij het Leisure Park "The Strand" en blijkbaar zat half Gillingham dat kinderen had daar. Het weer was al de hele dag zonnig en warm dus wij konden ook wel wat verfrissing gebruiken. Ik had op internet van tevoren al gezien dat er ook een groot openlucht zwembad moest zijn en aangezien we toch al ruimschoots op tijd waren besloten we ineens maar daar te blijven en het zwembad te zoeken. Fiets aan de kant geparkeerd, bagage mee en het zwembad binnen. Druk was het niet en een dame liet ons al weten dat het koud was en noemde ons tough guys als we daar gingen zwemmen. OK, het was inderdaad koud, maar toch een aangename verfrissing na de fietstocht. Even in het water, paar baantjes zwemmen en er weer  uit om op te drogen in het zonnetje, soms heeft een mens niet veel meer nodig.

(*) het enig paar dat hij bijhad. Thuis heeft hij nog wel een voorraadje schoenen staan

Dag 3 - naar Gillingham deel1

Terug thuis dus...uit de 889 foto's al een selectie gemaakt van pakweg een 300tal, maar ik zal nog veel moeten shiften voor een aanvaardbare reportage. Terug de werkdraad oprapen zal ik morgen wel doen, eerst nog even verder verslag uitbrengen.

In de Miller's Arms was het ontbijt inbegrepen in de kamerprijs, en af je nu continentaal breakfast of een English koos maakte niet uit. Als je in Engeland bent moet je toch op zijn minst een keer de ochtendlijke combinatie van worstjes, bonen, bacon & eggs en andere niet nader te benoemen ingrediënten hebben geproefd, vond ik. Len was niet van dat idee en had pancakes op de kaart zien staan. Wel met honey & een syrup, maar dat moest allemaal niet. De dame die onze bestelling kwam opnemen had bijna compassie met hem. Droge pannenkoeken, dat kon toch helemaal niet? Len vond dat uiteindelijk toch ook en goot de inhoud van de suikerzakjes voor de thee en koffie over zijn pannenkoeken. "Crèpes à sucre", hij had het er de dag tevoren nog over gehad. Van mijn ontbijt bleven de gebakken tomaat en de bonen liggen, kwestie van mijn "stoker" niet te veel met mijn uitlaatgassen te moeten belasten. (en gebakken tomaat? Not for me!)

De geplande vertrektijd van 10u werd net gehaald, en met veel beter weer dan gisteren reden we via de westelijke stadspoort Canterbury uit. Eerst wat zig-zag door wat buitenwijken en een minidorpje, maar op een gegeven ogenblik kwam daar dan toch het minst interessante stuk van de tocht aan: Op een (verhoogd) fietspaadje van een meter breed naast een dubbelbaanse A-weg, vochten we ons een weg omhoog langs een helling van om en bij de 10%. Len had al schrik dat we op de snelweg aan het fietsen waren, met het tegemoedkomend verkeer dat tegen minstens 90 mijl per uur de berg af scheurde. Gelukkig stonden er wel degelijk bordjes met een fietsje op naast het pad, anders had hij mij nooit geloofd. Met vereende krachten nog vlotter dan in Dover boven geraakt, deze keer wel met een rechte afdaling in het zicht. Tegen 58,3km/u scheurden we naar beneden met onze tandem. Even dachten we de snelheidlimiet te hebben overschreden, maar de bordjes met 40 gaven wel degelijk miles aan en geen kilometers.

Al snel waren we in Faversham, een gezellig stadje aan de river the Brent. Gezien we een neefje hebben dat Brent heet, moest er van de straatnamen Brent Street en Brent Hill op zijn minst een foto genomen worden. We stopten even in het centrum voor een koek/snoepje en wat drinken. Een oud vrouwtje sprak ons nog aan met de melding dat het van de jaren '80 geleden moest zijn dat ze nog een tandem had gezien. Na een pauze van een half uurtje reden we verder door de countryside, met hier en daar toch weer wel een redelijke beklimming. We volgden in grote lijnen het treinspoor, met dan weer een tunnel eronder door of een brug erover, kwestie van het afwisselend te houden. Gelijkvloerse overgangen zagen we nauwelijks.

Een km of tien na Faversham reden we Sittingbourne binnen. Ik had de route gepland via zo weinig mogelijk drukke wegen, maar toch liep het hier of daar even mis. Een fietserstunnel onder het treinspoor leek me te kloppen met de route op de GPS, om een paar 100m verder vast te stellen dat het toch niet juist was. Kleine aanpassing dan maar via een drukkere baan en wat grote roundabouts, met gelukkig een fietspad ernaast.  Door de opperste concentratie die nodig was op de baan en de kleine aanpassing aan de route hadden we gewoon het centrum van Sittingbourne gemist, wat wel jammer was, want we het was intussen al over middag en we hadden geen eten meer bij. Net na alweer een brug over de spoorweg zagen we een klein winkeltje. Op het eerst zicht leek het gesloten, maar de deur was open en ze hadden broodjes en beleg (en snoepjes), dus we waren gered. Len wilde niet meer verder rijden naar een rustig plekje met een bankje ofzo, dus werd het een middagmaal op de parking van de supermarkt.

Nog maar een paar km verder, we zaten alweer tussen bossen en weiden, stond er een bordje met "private road / no through road" aan de weg die ik wilde nemen. Volgens Google Maps zou die weg echter wel doorlopen en een paar km afsnijden van de National Cycle Route 1. Dat het een zandpad werd was niet zo erg, dat er opeens een gesloten ijzeren poort dwars over de weg stond was minder leuk. Ook de zijkanten naast de poort waren met draad en ijzeren baren afgesloten dus eventjes ernaast rijden was ook geen optie. De poort zelf was met een ijzeren ketting en stevig hangslot gesloten... terugrijden had ik geen zin in, dus laadde ik de bagage af en tilde ik de fiets over de poort. Ze was gelukkig maar pakweg 120cm hoog, dat lukte me nog net. De poort aan het andere uiteinde van de weg stond gelukkig open...

Een beetje verder wilde ik dan weer wel de NCR1 volgen waar die afweek van onze route. Ik had op de routeplanner wel gezien dat er een mogelijkheid was om dat te doen, maar wilde toch eerst even op het terrein checken of dat inderdaad wel doenbaar was met de fiets. Het werd om te beginnen een mooi pad tussen de struiken, waar we opeens bordjes met de fietroute naar links zagen wijzen. De weg ging over een smal wildrooster en leek net echter iemand zijn boomgaard te lopen. Nu ja, "weg"...het was niet meer dan wat platgereden /-gelopen gras tussen de struiken en bomen aan de ene kant en een laag muurtje aan de andere kant. Het ging ook nog eens bergop. Na dat paadje moesten we rechtsaf en rijden we tussen twee appelboomgaarden in over nog steeds een zandpad. En ook nog steeds bergop. :-)

Euh, deel 4 van de Canterbury dag

Ok. Op de trein naar Gent intussen tijd voor de rest van het verslag van dag 2?

Aangekomen in de stad met zijn kleine drukke straatjes vol toeristen was het wel even zoeken naar de juiste richting voor het hotel, maar de Miller's Arms verscheen opeens toch om het hoekje. De kamer was nog niet klaar maar ze hadden precies compassie met twee uitgeregende fietsers dus we mochten even wachten in de bar terwijl ze onze kamer met spoed in orde brachten.

Deze zaak had iets meer klasse dan de Blakes of Dover. Mooie lichte kamer met een ligbad en zicht op de oude watermolen. Enfin, op wat er nog van over was. Het continu geluid van stromend rivierwater was inbegrepen. Eerst wat opgewarmd en gewassen om daarna met de regenjas aan de stad te verkennen. Len wilde ALVAST NIET de kathedraal bezoeken maar ging liever in de souvenirsshops overal eens kijken. Ze hebben in Canterbury blijkbaar meer souvenirs van Londen dan van Canterbury zelf!

We moesten ook nog iets eten en gingen op zoek naar een Subway die we per fiets nog gepasseerd waren. Na een lekker broodje wandelen we nog even langs de tourist office/bibliotheek/museum waar allemaal schilderijen van koeien en beesten hingen. Om in het thema te blijven hadden ze er ook nog maar wat speelgoedbeestjes bijgezet. Tof!Ik zag er ook reclame liggen van de historic boat tours en dat leek ons wel iets. Per roeiboot over de Great Stour met een roeier die op een grappige manier historische uitleg geeft over de gebouwen waar je naast vaart. Vooral de uitleg over de "strafstoel" voor misdadigers, zeurende vrouwen en heksen vond Len wel grappig. Als je verdacht werd van hekserij ging je met de stoel 2 minuten onder, voor ze checkten of je nog leefde. Was dat het geval sopten ze je nog eens 2 minuten onder en dat herhaalden ze tot 5 keer toe. Had je de pech om dan nog niet te zijn verdronken was je zeker een vast een heks en vloog je de brandstapel op en hakten ze voor alle zekerheid ook je ledematen nog af. Had je al het loodje gelegd van tevoren dan kreeg je familie verontschuldigingen en betaalde de overheid je begrafenis. Toch een mooie geste, niet?

Wat later wandelen we nog langs de kathedraal en moest er blijkbaar geen inkom meer betaald worden. Enfin, toch niet voor de tuinen en binnenplaatsen er rond, de kathedraalzelf was al gesloten. Toch nog een snel bezoekje om wat rond te kijken en foto's te nemen. Terug in het hotel wilde Len op de kamer blijven en op de i-pad spelen en heb ik in de hotelpub de real en andere ale aan een kwaliteitsonderzoek onderworpen.

 

Naar Canterbury deel 3 al!

Weer even rust en tijd om wat te schrijven. We zitten op de boot terug nu, nog te wachten in de haven van Dover. Er is heel wat wind en de boot heeft wat vertraging precies.
 

Na de stop om snoep te kopen bij de Spar ging het door de countryside  via de local cycle route 17. Niet slecht dat we op de GPS kunnen rekenen, want de bordjes volgen is soms verwarrend. We gebruikten de app Locus pro, al zou de gratis versie ook wel volstaan hebben. Ik had de tracks op voorhand op de computer gemaakt en de lokale kaarten gedownload op mijn Android gsm. Inzoomen tot op straatnaam niveau, weer uitzoomen om op het platteland de juiste richting snel te kunnen zien. Ik heb de papieren kaarten gewoon niet gebruikt, dat wordt nog nostalgie.

 De tocht ging langs rustige, smalle baantjes door een heuvelend landschap met bosjes, graanvelden,  appelboomgaarden en hier en daar een boerderij. Landschapsgewijs iets minder idyllisch vond ik de hoogspanningslijnen die je bijna overal ziet.

 

Waar het fietsen vrij vlot ging, ook bergop, was het met het weer wat minder. Het was best koud en we stopten om de regenjassen aan te doen. Bergop en -af, soms vrij steil, maar ons nieuw wiel en onze remmen (!) lieten ons niet in de steek. Bergaf tegen 47km/u, bergop tegen 5 à 6. En ook mijn "stoker" deed goed mee, al had die het wel koud in zijn korte koersbroek. Veel mogelijkheid om ergens te schuilen was er niet. Een boom zou nog kunnen, maar ergens opwarmen met een soepje zat er niet in. Amper huizen te zien, laat staan dus een restaurant of pub.

Door naar Canterbury dan maar.
Gelukkig was het maar een 30km in totaal en ging het dichter bij Canterbury meestal bergaf, zodat we ondanks de verplichte stop bij de Halfords al kort na de middag aan ons hotel waren.

Dag 2: naar Canterbury deel 2

Al een heel stuk richting huis intussen maar geen tijd gehad om deftig te bloggen dus ik sta serieus achter. De rit naar Canterbury lijkt al een eeuwigheid geleden precies.
 

De SPAR !

Na de valse start en het oponthoud bij de fietsenmaker (bangelijk dat die dat direct kon maken eigenlijk) terug het pad naast de Dour gevonden en al snel terug aan de voet van de helling waar we de fiets op stuk reden. Deze keer begaf de fiets het niet onder ons bruut geweld en geraakten we met vereende krachten zowaar boven. Een stukje evenwijdig aan de helling, over een spoorbrug om dan na een roundabound via Melbourne Avenue aan de echte klim te beginnen. Ik had het echt niet verwacht maar we zijn dus zonder te stoppen boven geraakt. Wel maar tegen 5,5 km/u, maar ik had zelfs nog een kleinere versnelling over. Ik heb Len ook nog wel even duidelijk gemaakt dat papa niet kan antwoorden op vragen en gebabbel als hij bergop aan het fietsen is. "ZWIJG EN TRAP!!!, kon er nog net af.
Boven in het dorpje Whitfield had ik de weg goed verkend via streetview en vonden we probleemloos onze weg via de roundabounds en  fietstunnel tot op de parking van het tankstation. Streetview wist nog niet dat daar een Spar was, dus die hebben wij even in de picture gezet. Mijn nicht heeft een Spar in ons dorp, vandaar...

Morgen of overmorgen meer, het is alweer tien uur voorbij en morgen moeten we op tijd zijn voor de boot.

Dag 2: Dover - Canterbury part 1

In ons hotel, Blakes of Dover, was geen ontbijt ingrepen, dus nadat we gepakt hadden en de fiets terug via de smalle trap naar boven hadden gezeuld, sprongen we nog snel de supermarkt binnen om wat te eten te kopen. Stok- en chocoladebroodjes en een stukje kaas rijker trokken we weer naar het speeltuintje om daar op een bankje te eten. Len vond het best wel handig om op de kabelbaan te eten, ik ben toch maar op de bank blijven zitten.

Vol goede moed vertrokken langs het fietspad naast het riviertje de Dour, zagen we al snel de eerste helling opduiken. We geraakten een 20 meter bergop tot de trappers doorslipten. Gestopt en gecheckt wat het probleem was, maar het was duidelijk dat er een fietsenmaker aan te pas zou moeten komen. Het probleem zat in de naaf van het wiel.

Toevallig fietste er net iemand langs waaraan we de weg naar een fietsenmaker vroegen. De vriendelijke mens reed ons voor naar de Halfords, een paar km terug. Gelukkig liep de weg lichtjes naar beneden, want bergop of zelfs op vlakke weg geraakten we niet meer vooruit.

Bij de Halfords ging er gelukkig onmiddellijk iemand aan de slag om ons terug in gang te krijgen. De diagnose was snel gesteld, de te verwachten rekening ook. En nieuw wiel was de snelste oplossing, maar daar moesten dan ook nieuwe tandwielen op want de oude pasten natuurlijk niet meer op dat nieuwe wiel. £60 later en een uur armer konden we onze valse start goedmaken.