Ik ga het hier en daar even bij telegramstijl houden, het mag onderhand, na zoveel gepalaver over non-events. Dus, wat deden we op zaterdag 3 augustus van nog-efkes-dit-jaar 2013?
Opstaan - inpakken - fiets uit de kelder hijsen - langs Subway broodje halen- broodje opeten tijdens laatste bezoek aan het speeltuintje-met-de-kabelbaan - vertrek met de fiets naar de haven - rode lijn volgen - incheckkaart halen - aanschuiven tussen de auto's - zonnen - wachten.
Tijdens dat wachten aan de praat geraakt met twee andere fietsers die met de boot meegingen. Een Nederlandse dame met haar 12 (?) jaar oude dochter die een zeilvakantie afsloten met een ferrytrip huiswaarts omdat de zee voor hen te woelig was voor de zeiltrip naar het vasteland. Op de boot gingen we ieder onze eigen weg, maar bij het verlaten van de boot zagen we mekaar terug. Als fietser word je bij het verlaten van de boot in Duinkerke nog harder aan je lot overgelaten dan in Dover. Een pijl naar de snelweg is de enige richtingaangever die we zagen. Met ons stonden dus de Nederlanders en nog enkele fietsende Engelsen niet wetend waarheen. Gelukkig kon ik op de GPS ongeveer zien waar we heen moesten, dus vertrokken we richting Duinkerken-stad met in ons kielzog de andere fietsers.
Het werd nog even spannend ook, net toen we op 1 van de bruggen over de sluizen fietsen ging er een alarm af en gingen de slagbomen dicht. Dan weer even open zodat ook onze laatste achtervolgers over konden en terug dicht om een boot door te laten. Na de haven verlieten de Engelsen ons om de trein te nemen in het station van Duinkerken, de Nederlanders fietsten gezellig verder mee tot in het centrum. Aan de place Jean Bart vonden we nog eens een Subway, maar Len vond de Franse versie minder lekker. De Nederlandse dames wilden met hun plooifietsen liever een bus of trein naar De Panne nemen, maar ook de bediende in de Subway kon hen daarover niet verder inlichten. Ze reden dan maar verder met ons mee, wat niet altijd meeviel door de winderige polders. Meestal hadden we echter de wind in de rug, dus op het zandpaadje net over de Belgische grens na ging het best wel goed.
In De Panne namen ze de kusttram naar Nieuwpoort, waar de mannen van hun gezelschap met de zeilboot naartoe waren gevaren. De aankomst in de Panne was ook voor ons zo goed als de afsluiter van onze reis al werd het onderweg toch nog even spannend, zeker voor Len. We moesten, net als op de heenreis, weer enkele keren overstappen. Altijd spannend om de tandem in de trein te krijgen, trappen op en af te doen met de fiets en bagage, maar op de trein werd het nog even onverwacht spannend toen Len nog net voor de aankomst in Gent naar de WC wilde. Spelend met het knopje van de automatische deuren slaagde hij er in om de WC-deur te blokkeren en zich op te sluiten net voor de trein stilstond. Met geen geweld kregen we de deur weer open en geen conducteur te zien. Ik bonkte dan maar op het deurtje van de machinist, die terstond kwam helpen. Na met vereende krachten wat trekken en duwen gaf de WC-deur zich dan uiteindelijk toch gewonnen...De rest van de reis verliep gelukkig vlotter. De overstap in Antwerpen werd benut om nog eens een McDonaldske te doen. De trein naar Essen zat wel zo vol dat we 5 rijtuigen van onze fiets vandaan zaten. Tegen dat we dichter bij onze eindbestemming kwamen spurtten we bij elke halte echter telkens een stukje dichter, zodat we in ons eindstation Wildert enkel nog de 1e klas wagon moesten overbruggen. Het stukje naar Nieuwmoer hadden we wind in de rug - en verliep zonder dat daar nog veel over te palaveren valt.
The End.
